ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΒΑΣΕΙΣ ΙΣΛΑΜΙΚΟΥ ΦΟΥΝΤΑΜΕΝΤΑΛΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΝΕΟΛΑΙΑ ΜΙΑ ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ

 Εισήγηση στην Ημερίδα "Προσέγγιση της Ριζοσπαστικής Ισλαμικής Τρομοκρατίας. Διεθνείς & Κοινωνικές Διαστάσεις", που οργάνωσε η Ποσειδωνία ΑΜΚΟ, Αθήνα, Τρίτη 26.07.2022 

Ασφαλώς το Ισλάμ, ως θρησκεία έχει πολλαπλές ερμηνευτικές προσεγγίσεις. Εδώ βέβαια δεν είναι ο κατάλληλος για μια ενδελεχή ανάλυση των ποικίλων ερμηνευτικών προσεγγίσεων του. Αξίζει ωστόσο να γίνει αναφορά στις εκδοχές που αποτελούν το ιδεολογικό υπόβαθρο των τζιχαντιστών.  Η τζιχαντιστική ακραία βία κινητοποιείται σαφώς από επιθετικά κίνητρα που βασίζονται σε συγκεκριμένες ιδεολογικές αναφορές ή θρησκευτικές πεποιθήσεις, καθώς και συγκεκριμένες ερμηνείες της ισλαμικής ιστορίας σε σχέση με σύγχρονες πολιτικές συγκρούσεις. Αυτό αντανακλάται στα καλέσματα για τη βίαιη εγκαθίδρυση του Σαρία ή του ισλαμικού χαλιφάτου και την επέκταση του χώρου του Ισλάμ.

Γιατί ενδιαφέρει το ζήτημα του ισλαμικού εξτρεμισμού και, ιδιαίτερα το ζήτημα της καλλιέργειας της τζιχάντ με την νεωτερική ερμηνεία; Μια απλή ματιά στα δημογραφικά στοιχεία αρκεί για να καταδείξει το επείγον του θέματος. Εδώ θα αναφερθούν στοιχεία για την περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, το 1950 o πληθυσμός σε αυτή την περιοχή ανέρχονταν σε 88 εκατομμύρια. Το 2016 αυτός ο αριθμός ανήλθε στα 418 εκατομμύρια, ενώ το 2050 προβλέπεται να αγγίξει τα 632 εκατομμύρια. Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι παγκοσμίως οι μουσουλμάνοι είναι νεώτεροι (μέση ηλικία 24 χρονών το 2015) από όλες τις μεγάλες θρησκευτικές ομάδες. Είναι επτά χρόνια νεώτεροι από την μέση ηλικία των μη μουσουλμάνων.

Η ΝΕΑ ΤΡΙΜΕΡΗΣ ΡΩΣΣΙΑΣ-ΙΡΑΝ-ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ Η ΚΙΝΑ

 Την ίδια στιγμή που ο Μπάιντεν έφευγε από τη Μέση Ανατολή, ο Πούτιν επισκεπτόταν το Ιράν για μια τριμερή συνάντηση μεταξύ Μόσχας-Τεχεράνης και Άγκυρας. Ήταν η πρώτη φορά μετά την εισβολή στην Ουκρανία που ο Πούτιν ταξίδευσε στο εξωτερικό.

Το μέτωπο Ρωσσίας-Ιράν

Σε ένα πρώτο επίπεδο, η συνάντηση είχε επίσημα να κάνει με την κατάσταση στη Συρία, η οποία όμως, όπως φαίνεται, κάλυψε μικρό μέρος της συνάντησης. Στις συναντήσεις κυριάρχησαν μάλλον οι συζητήσεις μεταξύ Ρωσσίας και Ιράν.  

Το μεγαλύτερο δώρο που ο Πούτιν έλαβε στη συνάντηση κορυφής ήταν η πλήρης συνταύτιση του Ιράν με τις απόψεις του για την εισβολή στην Ουκρανία. Ο Χαμενέι δεν δίστασε να δηλώσει μιλώντας στον Πούτιν ότι «Στην περίπτωση της Ουκρανίας, εάν δεν είχες αναλάβει την πρωτοβουλία, η άλλη πλευρά θα είχε σίγουρα αναλάβει την πρωτοβουλία και θα είχε εγκαινιάσει τον πόλεμο. Το ΝΑΤΟ δεν γνωρίζει όρια εάν ο δρόμος ήταν ανοικτός γι’ αυτό. Και εάν δεν το σταματούσαν στην Ουκρανία, θα είχε ξεκινήσει τον ίδιο πόλεμο λίγο αργότερο με πρόσχημα την Κριμαία». Τα λόγια αυτά συνοδεύτηκαν και με την προετοιμασία για αποστολή ιρανικών drones στη Ρωσσία, για χρήση τους στον πόλεμο στην Ουκρανία.

Κάποιες σκέψεις για την εξωτερική πολιτική του Τραμπ: τα όρια της διπλωματίας του εξαναγκασμού

Η εξωτερική πολιτική του Τραμπ χαρακτηρίζεται από το πολεμοχαρές του ύφος, από την τρομοκράτηση των αντιπάλων, τον τσαμπουκά, την ανευθυνότητα. Από τα κύρια χαρακτηριστικά αυτής της πολιτικής είναι η πλήρης περιφρόνηση και συστηματική υποβάθμιση του ρόλου των διεθνών οργανισμών. Μια πολιτική που ο ορατός και μεσοπρόθεσμος στόχος της είναι η υπονόμευση ή, καλύτερα, η πλήρης κατάργηση της διεθνούς έννομης τάξης. Μιας διεθνούς τάξης, που ειρήσθω εν παρόδω ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες αυτές που είχαν καθοριστικό ρόλο στη δαιμόρφωσή της.  

Η κυβέρνηση Τραμπ έχει αλλάξει πλέον το πώς διενεργείται η διπλωματία. Η βασική αρχή της νέας πολιτικής τακτικής του είναι αυτή των οικονομικών κυρώσεων και του διπλωματικού εξαναγκασμού. Με μια μικρή διαφορά. Ότι σε αρκετές περιπτώσεις η κυβέρνηση Τραμπ χρησιμοποιεί τον εξαναγκασμό χωρίς να υπάρχει κάποιος στόχος και, βέβαια, δεν υπάρχει καμμία αίσθηση της έννοιας της διπλωματίας.

Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΚΑΣΟΓΚΙ ΚΑΙ ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ

του Δρ. Κωνσταντίνου Δ. Γεώρμα

(Ομιλία σε εκδήλωση του Άρδην με τίτλο

Το κουρδικό κίνημα, η Τουρκία και οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή,

 Χώρος Πολιτικής & Πολιτισμού «Ρήγας Βελεστινλής», 4 Νοεμβρίου 2018)

Οι εξεγέρσεις του 2011 στην Μέση Ανατολή μπορεί να μην επέφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα του εκδημοκρατισμού των καθεστώτων στην Μέση Ανατολή, ωστόσο, είχαν ως αποτέλεσμα την αναδιάταξη των δυνάμεων σε αυτή. Σε αυτό βέβαια συνέβαλαν και άλλοι παράγοντες, και κυρίως οι πολιτικές των ΗΠΑ στην περιοχή, οι οποίες άνοιξαν τους ασκούς του Αιόλου με την εισβολή στο Ιράκ το 2003 και την καταστροφή του ιρακινού κράτους. Οι αραβικές εξεγέρσεις του 2011 ενέτειναν αυτή την τάση αφού οδήγησαν, με την συνδρομή βεβαίως και των παρεμβάσεων από εξωτερικές δυνάμεις, στην διάλυση της Συρίας και την εξασθένιση της Αιγύπτου.

Παράλληλα, πλούσια και καταπιεστικά καθεστώτα, όπως αυτά της Σαουδικής Αραβίας, του Κάταρ και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων καλλιέργησαν περαιτέρω την διάλυση των προηγούμενων κρατών, αφού σε αυτό διείδαν μια ευκαιρία για να αυξήσουν την επιρροή τους στην ευρύτερη Μέση Ανατολή.

Συρία: το τέλος του πολέμου δι’ αντιπροσώπων;

Συρία: το τέλος του πολέμου δι’ αντιπροσώπων;

15.2.2018

του Δρ Κωνσταντίνου Γεώρμα

Τις τελευταίες εβδομάδες, την ίδια ώρα που η «παγκόσμια κοινή γνώμη» θεωρούσε ότι ο πόλεμος στη Συρία οδεύει προς ένα τέλος, παρατηρείται η εκρηκτική αναζωπύρωση των συγκρούσεων. Το Ισραήλ βομβαρδίζει επί μονίμου βάσεως τα συριακά εδάφη, η Τουρκία έχει εισβάλει στο έδαφος της Συρίας και οι Αμερικάνοι βομβαρδίζουν στρατιωτικές δυνάμεις της κυβέρνησης.

Όλα αυτά δεν είναι παρά αποτέλεσμα της αποτυχίας των στρατηγικών που είχαν επιλέξει οι μεγάλοι παίκτες της περιοχής για την τύχη της Συρίας και η προσπάθειά τους τώρα να επιβάλουν με την στρατιωτική ισχύ, σε παράβαση βέβαια κάθε κανόνα διεθνούς δικαίου, τις θελήσεις τους.

Η ισλαμοφασιστική Τουρκία είδε τα σχέδια της να αποτυγχάνουν παταγωδώς. Αφού πούλησε τον Άσαντ, καταπατώντας τα σύμφωνα που είχε υπογράψει μαζί του, εργάστηκε πυρετωδώς για την ανατροπή του, δίνοντας βοήθεια στο Ισλαμικό κράτος και χρηματοδοτώντας μισθοφόρους «αντιστασιακούς» που δρουν ακόμα εναντίον της κυβέρνησης της Δαμασκού. Στόχος της η δημιουργία θυλάκων τουρκικής επιρροής σε όλη τη βόρεια Συρία. Ωστόσο, ο Άσαντ επιβίωσε, ενώ η αποδυνάμωση της κρατικής οντότητας της Συρίας έφερε στο προσκήνιο μία ακόμα εξοπλισμένη και εμπειροπόλεμη κουρδική οντότητα στο υπογάστριο της Τουρκίας!

Οι μεγαλομανιακές ονειρώξεις του Ερντογανικού νεοθωμανισμού

 του Δρ Κωνσταντίνου Δ. Γεώρμα

Ιανουάριος 2018

Μολονότι πολλές πτυχές της επίσκεψης Ερντογάν έχουν αναλυθεί, αξίζει εδώ να αναλυθούν κάποιες παράμετροι της στρατηγικής του οι οποίες συνδέονται με τις νεοθωμανικές ονειρώξεις του και οι οποίες δεν φαίνεται να μελετούνται με την δέουσα σοβαρότητα από την πολιτική μας ελίτ.

Δύο είναι τα βασικά ζητήματα που έθεσε ο Ερντογάν στην «επίσκεψή» του στη χώρα. Όπως χαρακτηριστικά είπε στην ομιλία του στην Θράκη «Ο κοινός μας παρονομαστής είναι το Ισλάμ είναι ότι είμαστε μουσουλμάνοι. Για αυτό τον λόγο, είτε Τούρκοι, είτε Πομάκοι, είτε Ρομά, εμείς είμαστε ένα και είμαστε μαζί». Η δεύτερη συνεχής αναφορά του είναι η αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης.

Είναι γνωστό ότι στην τουρκική εξωτερική πολιτική κυριαρχεί πλέον η λογική του πολιτικού Ισλάμ, ή ορθότερα, η κυριαρχία της σε όλο το πολιτικό Ισλάμ. Διότι ο παραληρηματικός λόγος του χαλίφη Ερντογάν έχει πλέον αναχθεί σε νέα ύψη. (Καλλιεργείται άλλωστε και από την μικρότητα των ηγετών σε γείτονές του χώρες…).

Η ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ, Ο ΤΡΑΜΠ, Ο ΜΟΧΑΜΕΝΤ ΜΠΙΝ ΣΑΛΜΑΝ ΚΑΙ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟ ΙΡΑΝ

του Δρ Κωνσταντίνου Δ. Γεώρμα

Η ανακοίνωση του Τραμπ για μεταφορά της πρεσβείας των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ιερουσαλήμ και η αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ δεν ήταν κάτι που ήρθε ξαφνικά. Όπως είναι γνωστό ήδη εδώ και δύο μήνες, ο διάδοχος του θρόνου της Σαουδικής Αραβίας, ο οποίος είναι ο ντε φάκτο ηγέτης της χώρας, είχε καλέσει τον Αμπάς για να του εκθέσει το σχέδιο που ανέπτυξε μαζί με τον φίλο του, και γαμπρό του Τραμπ, Γιάρεντ Κούσνερ. Το σχέδιο είναι απλό και αποτελεί, όπως αρέσκεται να λέει ο ίδιος ο Τραμπ, την «συμφωνία του αιώνα».

Ας δούμε το σχέδιο των δύο νεαρών. Οι Παλαιστίνιοι, θα πάρουν για πρωτεύουσα τους ένα …προάστιο της Ιερουσαλήμ, το οποίο απέχει τέσσερα χιλιόμετρα από την παλιά πόλη, το Αμπού Ντις. Μάλιστα, το Αμπού Ντις διαχωρίζεται με τείχος από την υπόλοιπη πόλη.

Υεμένη: Μια χώρα μεταξύ γενοκτονίας και λιμού

Μια συνέντευξη που πήρε ο Κώστας Γεώρμας από Γιάχια Μοχάμεντ Αμπντάλα Σάλεχ

Εφημερίδα Ρήξη, 14.10.2017

Συναντήσαμε τον Γιάχια Σάλεχ, στο χώρο πολιτικής και πολιτισμού «Ρήγας Βελεστινλής». Ο Γιάχια Σάλεχ είχε τον βαθμό του στρατηγού και υπήρξε πρώην επικεφαλής του σώματος Κεντρική Οργάνωση Ασφάλειας της Υεμένης μέχρι και το 2012. Σήμερα, είναι πρόεδρος του Φόρουμ για την Πρόοδο και την Ανάπτυξη αλλά και της Οργάνωσης Καναάν για την Παλαιστίνη. Κύριο θέμα της συζήτησής μας ήταν η κατάσταση στην Υεμένη και η ανύπαρκτη αντίδραση της παγκόσμιας κοινότητας σε μια εν εξελίξει ανθρωπιστική κρίση.

Η Υεμένη είναι μια χώρα 28 εκατομμυρίων κατοίκων περίπου, βρίσκεται στο νότο της Αραβικής Χερσονήσου. Από αρχαιοτάτων χρόνων έχει υπάρξει κύριος εμπορικός δρόμος και η στρατηγική της σημασία την έχει κάνει να βρίσκεται πάντα στο επίκεντρο των αντιπαραθέσεων. Είναι η φτωχότερη χώρα της Μέσης Ανατολής.

Η τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι και η στάση της Δύσης

Η τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι και η στάση της Δύσης

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΑΡΔΗΝ, 

τεύχος 101-102, Δεκέμβριος 2015

Τα χτυπήματα του Ισλαμικού Κράτους

Τον περασμένο Σεπτέμβριο έλαβαν χώρα δύο γεγονότα, χωρίς να τους δοθεί ιδιαίτερη σημασία. Κατά πρώτον, ο Άυμαν Αλ Ζαουάχρι, ο μετά τον Μπιν Λάντεν αρχηγός της Αλ Κάιντα, απέστειλε ένα μήνυμα προς τον Μπαγκντάτι, τον αρχηγό του Ισλαμικού Κράτους. Από τη μία τον εγκαλούσε ότι δεν είναι χαλίφης και ότι το Ισλαμικό Κράτος δεν είναι χαλιφάτο. Από την άλλη όμως, δήλωνε « Παρά τα μεγάλα λάθη [του Ισλαμικού Κράτους], εάν ήμουν στο Ιράκ ή τη Συρία θα συνεργαζόμουν μαζί του για να σκοτωθούν οι σταυροφόροι, οι κοσμικοί και οι σιίτες, ακόμα και εάν δεν αναγνωρίζω την νομιμότητα του κράτους του, γιατί το ζήτημα είναι μεγαλύτερο από αυτό»[1].

Τον ίδιο μήνα μία διαταγή για μια σειρά από χτυπήματα φεύγει από τον Αμπού Μοχάμαντ Αλ Αντνάνι, έναν από τους εκπροσώπους του Ισλαμικού Κράτους και …εμίρη της Συρίας.

Οι στόχοι είναι κατά σειρά: οι Κούρδοι Με το χτύπημα του Ισλαμικού Κράτους στην Άγκυρα, αυτό εκδικήθηκε τους Κούρδους και το γεγονός ότι είναι από τις πιο αξιόμαχες δυνάμεις απέναντι στην βαρβαρότητά του. Παράλληλα με την εκδίκηση προς τους πιο σοβαρούς αντιπάλους του, η τρομοκρατική ενέργεια του Ισλαμικού Κράτους ήταν και προειδοποίηση προς τον Ερντογάν. Είναι γνωστό ότι οι νεοοθωμανοί της Άγκυρας χρησιμοποιούν ως κάλυψη την «συμμαχία ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος» για να βομβαρδίζουν ελεύθερα σε συριακό έδαφος τους Κούρδους[2] και εναντιώνονται σε οποιαδήποτε ενοποίηση των κουρδικών εδαφών στο βορρά της Συρίας για να μην κοπεί η δίοδος επικοινωνίας με το Ισλαμικό Κράτος. Από αυτή τη δίοδο περνάει το παράνομο πετρέλαιο, ναρκωτικά, όπλα, τζιχαντιστές μαχητές και κλεμμένες αρχαιότητες. Ωστόσο, οι τζιχαντιστές τους έστειλαν ένα μήνυμα για το τι μπορούν να κάνουν εντός της χώρας σε περίπτωση που ο σουλτάνος της Άγκυρας τολμήσει να αλλάξει πολιτική απέναντί τους.

Οι τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι και ο πόλεμος στη Συρία. Συνέντευξη στον 9,84.

Οι πρόσφατες εξελίξεις στη Μέση Ανατολή

του Δρ. Κωνσταντίνου Δ. Γεώρμα

Ποντίκι, 19 Νοεμβρίου 2015

Σχεδιάζοντας τη Νέα Μέση Ανατολή σε χάρτες

Η Μέση Ανατολή, έγραφε ο Καραμπελιάς το 1992, «αποτελεί σε πλανητικό επίπεδο αυτό που ήταν τα Βαλκάνια για την Ευρώπη, μέχρι τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο»[1]. Στο ίδιο συμπέρασμα φθάνει και ένα άρθρο από το Global Research του 2006, το οποίο παρουσιάζει έναν χάρτη για τη Νέα Μέση Ανατολή[2], που διακήρυξε η Κοντολίσα Ράις το 2006 στο Τελ Αβίβ. Η επίτευξη της «Νέας Μέσης Ανατολής» απαιτούσε το «δημιουργικό χάος». Και η επαύριος του «δημιουργικού χάους» περιγράφοντας σε ένα χάρτη, από τον Ralph Peters, αξιωματικό του αμερικανικού στρατού.

Του χάρτη αυτού είχε προηγηθεί, το 1982, το «Σχέδιο Γινόν», στο Ισραήλ. Ας δούμε κάποιες παραμέτρους του:

«Η πλήρης διάλυση του Λιβάνου σε πέντε περιφέρειες, εξυπηρετεί ως προηγούμενο για το σύνολο του αραβικού κόσμου, συμπεριλαμβανομένης της Αιγύπτου, της Συρίας, του Ιράκ και της Αραβικής Χερσονήσου… Η Σύρια θα διαλυθεί σύμφωνα με τις εθνικές και θρησκευτικές της δομές, σε διάφορα κράτη, όπως και ο σημερινός Λίβανος …Η διάλυσή του [Ιράκ] είναι πολύ πιο σημαντική για εμάς απ’ ότι η Συρία. … είναι δυνατή μια διαίρεση στο Ιράκ σε περιοχές σύμφωνα με τις εθνικές/θρησκευτικές γραμμές και στη Συρία σύμφωνα με τους οθωμανικούς χρόνους …»[3].

Το Ισλαμικό Κράτος και το μυστικό του όπλο: Κάπταγκον

Φαίνεται ότι η ουαχαμπιστική ερμηνεία του Ισλάμ δεν είναι αρκετή για να παρακινήσει τους μαχητές του Ισλαμικού Κράτους για να φέρουν εις πέρας τις βιαιοπραγίες που διαπράττουν. Έτσι, πέρα από τους βιασμούς γυναικών που επιδίδονται, ιδίως όταν επιστρέφουν νικητές από μια μάχη, η ηγεσία τους παρέχει και …ναρκωτικά. Οι Κούρδοι για παράδειγμα στο Κομπάνι αναφέρουν ότι πολλές φορές ανακαλύπτουν ποσότητες χαπιών σε όσους συλλαμβάνουν. Προφανώς, η εκπλήρωση της θεϊκής τους αποστολής χρειάζεται και λίγη βοήθεια από τη σύγχρονη φαρμακοβιομηχανία.

Το Κάπταγκον είναι ένα φαρμακευτικό προϊόν που απαγορεύτηκε στις δυτικές χώρες το 1986 ως ιδιαίτερα εθιστικό. Είναι μια διεγερτική ουσία που παράγει ένα είδος ευφορίας. Οι τυπικές του συνέπειες είναι να γίνεται κάποιος ομιλητικός, να ξαγρυπνά, να είναι ενεργητικός. Όσον αφορά τους «μαχητές», είναι τα χαπάκια που τους κάνουν να «φτιάχνονται», να μην υποχωρούν και να προχωρούν στις ακρότητες που διακινούνται με βίντεο από Ισλαμικό Κράτος[1].

Η επανάσταση στην Αίγυπτο: φάση δύο. Από την πλατεία Ταχρίρ στην εκλογική επικράτηση των Ισλαμιστών

Εκεί που ήταν όλοι ήσυχοι και τα κόμματα είχαν επιδοθεί στον προεκλογικό τους αγώνα, καθώς οι στρατιωτικοί συνέχιζαν τις ίδιες πρακτικές που είχαν συνηθίσει χρόνια τώρα, ένα «τυχαίο» γεγονός, έβαλε και πάλι πυρκαγιά στην Αίγυπτο.

Μία Παρασκευή, η Μουσουλμανική Αδελφότητα, μαζί με άλλους, μαζεύτηκαν στην πλατεία Ταχρίρ, και, σε μία κίνηση που θυμίζει το δικό μας ΚΚΕ, αφού έκαναν την επαναστατική τους γυμναστική –για να θυμίσουν και στους ψηφοφόρους ότι είναι και αυτοί «ενάντια» στην στρατιωτική διοίκηση της χώρας– απεχώρησαν. Στην πλατεία παρέμειναν πεισματικά διακόσια άτομα, κυρίως νέοι και συγγενείς ατόμων που καταδιώχθηκαν, βασανίστηκαν και φυλακίστηκαν από την στρατιωτική διοίκηση. Το αίτημά τους ήταν η δικαίωση.

Η αστυνομία, και μάλιστα η ειδική μαυροφορεμένη αστυνομία του Υπουργείου Εσωτερικών, κινήθηκε για να καθαρίσει την πλατεία, με τον γνωστό βάναυσο τρόπο. Οι διαδηλωτές αντιστάθηκαν. Σε λίγες ώρες το Κάιρο φλεγόταν από τις συγκρούσεις και οι διαδηλωτές κατέφθαναν κατά χιλιάδες στην πλατεία. Η οδός Μοχάμεντ Μαχμούντ, στην οποία εδρεύει το Υπουργείο Εσωτερικών, κατέστη το επίκεντρο των συγκρούσεων.

Ο ΜΠΟΥΑΖΙΖΙ ΣΤΟ ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝ

Η κατάσταση στη περιοχή της Μεσογείου τείνει να καταστεί ανεξέλεγκτη. Το γελοίο ανθρωπάκι που παριστάνει τον πρόεδρο των ΗΠΑ, σύρθηκε κυριολεκτικά από την μύτη από το φιλοισραηλινό λόμπυ, μέρος των νεοσυντηρητικών και των φιλοισραηλινών δημοκρατικών για να ξεκινήσει τον πόλεμο εναντίον της Λιβύης. Αφού τα έκανε μαντάρα στο Αφγανιστάν, παρ’ όλους τους 100.000 στρατιώτες που έχει εκεί, προσπαθεί τώρα να καλύψει την αδυναμία του παίζοντας επιθετικά παιχνίδια. Ό,τι ακριβώς κάνει και ο άλλος τσιχλιμπίχλης Σαρκοζύ, ο οποίος ασχολούμενος με την Κάρλα, έχασε τα γεγονότα σε Τυνησία και Αίγυπτο και τώρα τρέχει μπας και καλύψει τα κατακρημνυόμενα ποσοστά του.

Αν ο ένας παράγοντας είναι το …ανάστημα των ηγετών, ο άλλος είναι ότι ο Ομπάμα εγκαταλείπει μία πολιτική «αρχών» και επιστρέφει στην δοκιμασμένη –και πλήρως αποτυχημένη- πολιτική του Μπους. Το σχέδιο είναι γνωστό. Χρησιμοποιούμε πλήρως την πολεμική μας ισχύ για να δείξουμε ότι είμαστε εδώ και μπορούμε να λύνουμε προβλήματα. Έτσι, για να τα ακούν και οι παραπέρα, π.χ. το Ιράν. Όχι τυχαία ο Νετανιάχου ξαναθυμήθηκε τελευταία το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν και θέλει μάλιστα να το βομβαρδίσουν οι …ΗΠΑ. Ένα δεύτερο σκέλος αυτής της τακτικής είναι η προβολή του αιτήματος της «δημοκρατίας». Το εβραϊκό λόμπυ, μαζί με διάφορους φίλους του στην Ουάσινγκτον και την Γαλλία, ελπίζει ότι τα δημοκρατικά καθεστώτα που θα προκύψουν στη Μέση Ανατολή θα είναι αδύναμα, με αδύναμα κόμματα που θα αντιπαλεύουν μεταξύ τους. Έτσι, το Ισραήλ θα παραμείνει ήσυχο να συνεχίζει τη γενοκτονική πολιτική του απέναντι σε Παλαιστίνιους και … Ιρανούς.

Το σχέδιο αυτό πάσχει από αμνησία. Ξεχνάει ότι στο Αφγανιστάν το μόνο που κατάφεραν είναι να …αποσταθεροποιήσουν το Πακιστάν. Ξεχνάει ότι η επέμβαση στο Ιράκ δημιούργησε το δεύτερο σιιτικό κράτος στην ευρύτερη περιοχή, ενώ διαμόρφωσε και το πρώτο κρατικό κουρδικό μόρφωμα. Και πάνω απ’ όλα ξεχνάει, ως συνήθως, τους ίδιους τους λαούς, αλλά και τα βαθύτερα κοινωνικο-πολιτικά αίτια που οδήγησαν, μετά από τη θυσία του ήρωα Μπουαζίζι, στη συνολικότερη ανατροπή που θα δει ο κόσμος στην γεωπολιτική κατάσταση της ευρύτερης περιοχής. Όχι τυχαία οι Τούρκοι τρέχουν για να προλάβουν και ο Ερντογάν ή υψηλόβαθμα στελέχη των μυστικών υπηρεσιών του, επισκέπτονται πυρετωδώς το Ιράκ, το Κουρδικό Ιράκ, το Ιράν και τη Συρία.

Γιατί εξεγείρονται οι Άραβες (Μέρος Α & Β)

1. Μπροστά σε μια νέα τάξη στη Μεσόγειο

Σήμερα πιθανώς βιώνουμε τη συ­νολική ανατροπή του σκηνικού όσον αφορά τη Μεσόγειο. Η Αίγυπτος και η διάδοχη κατάσταση που θα προκύψει μετά την εξέγερση που έλαβε χώρα τις προηγούμενες εβδομάδες, θα καθορί­σουν σε μεγάλο βαθμό το ποια θα είναι η εξέλιξη σε ολόκληρη τη μεσογειακή λεκάνη.

Ένα είναι πάντως σίγουρο. Τίποτε δεν θα είναι όπως πριν. Μολονότι εί­ναι ακόμα πολύ νωρίς για να καταλή­ξουμε σε σίγουρα συμπεράσματα, οι εξελίξεις είναι δραματικές. Η θυσία του ήρωα Μπουαζίζι θα αναδειχτεί σε εκείνες τις σπάνιες ιστορικές στιγμές που καθορίζουν την εξέλιξη της ιστορί­ας. Γιατί δύο μήνες μετά τη θυσία αυ­τού του ανθρώπου όλη η Μέση Ανατο­λή βρίσκεται σε αναβρασμό.

Στον Λίβανο η Χεζμπολά είναι και επίσημα πλέον ο κύριος παίκτης στην πολιτική σκηνή. Ο γελοίος Χαρίρι, που απέκτησε την εξουσία μέσα από τον μπαμπά του, μετά την εξευτελιστική του επίσκεψη στην κ. Κλίντον, όπου δεν μπορούσε καν να... περιμένει για να διαβάσει αυτά που του είχε υπαγο­ρεύσει η Κλίντον αντικαταστάθηκε.

Οι εξεγέρσεις στη Μέση Ανατολή και οι επιπτώσεις τους για την Ελλάδα

1. Οι εξεγέρσεις ανατρέπουν την καθεστηκυία τάξη

Σήμερα βιώνουμε τη συνολική ανατροπή του σκηνικού αναφορικά με τη περιοχή της Μεσογείου. Σημειώνουμε ότι η αλλαγή αυτή είχε ξεκινήσει από τις εισβολές Γερμανών και Αμερικάνων στα Βαλκάνια. Σήμερα ανατρέπεται συνολικά η κατάσταση στην άλλη πλευρά της Μεσογείου, αλλά αυτή τη φορά την ανατροπή την φέρνουν οι ίδιοι οι λαοί.

Ασφαλώς, οι εξεγέρσεις διαφέρουν από χώρα σε χώρα. Και αυτό θα έχει ως συνέπεια την διαφορετική εξέλιξή τους. Οι εθνικά ομοιογενείς Τυνησία και Αίγυπτος θα αποτελέσουν την πρωτοπορία των κοινωνικο-εθνικών-οικονομικών εξελίξεων. Όχι τυχαία, στο Αλ-Τζαζίρα παρουσιάστηκε ήδη κείμενο που μιλά για ένα κοινό Αιγυπτο-Τυνησιακό Συμβούλιο. Άλλες χώρες, όπως το Μπαχρέιν, η Ιορδανία, η Υεμένη πέρα από τα κοινωνικο-οικονομικά πρέπει να λύσουν και εθνοτικά-θρησκευτικά προβλήματα και αυτό θα περιπλέξει την κατάσταση. Στη Λιβύη, βλέπουμε ότι ακριβώς λόγω της απουσίας εθνικής ομοιογένειας –και λόγω του σοσιαληστ(ρ)ικής φύσης του κ. Καντάφι– η αιματοχυσία θα είναι αναπόφευκτη.

Η εξέγερση του Αραβικού Έθνους ενάντια στην παγκοσμιοποίηση

Τιμή στον ήρωα Μοχάμαντ Μπουαζίζι

Ο Μπουαζίζι ήταν τριών ετών όταν ο πατέρας του, ένας χαμηλόμισθος εργάτης στην γειτονική Λιβύη, πέθανε από προβλήματα καρδιάς. Στα δώδεκά του πήγαινε στο σχολείο και τα βράδυα δούλευε. Στα δεκαεπτά του χρόνια άρχισε να δουλεύει κανονικά, και παράτησε τα όνειρά του να συνεχίσει στο πανεπιστήμιο γιατί έπρεπε να στηρίξει τα άλλα αδέλφιά του και την αδελφή του Λέιλα που πήγαινε στο πανεπιστήμιο. Η δουλειά που χρόνια ήξερε ήταν να πουλά φρούτα με ένα καρότσι.

Ήταν 17 Δεκεμβρίου, όταν έχοντας αγοράσει τα πράγματα που θα πουλούσε και περιμένοντας τους πελάτες του μία γυναίκα αστυνομικός τον ράπισε στο μέτωπο, του κάτεσχε την ζυγαριά και σκόρπισε στο δρόμο τα φρούτα. Βλέπεις ο Μπουαζίζι αρνιόταν να πληρώσει τη μίζα που ήταν αναγκαία για να του δώσουν την άδεια. Σε μια πόλη γνωστή για την διαφθορά των αρχών και για την ανεργία, ο Μπουαζίζι, όπως λέει και ο Καραποστόλης στο συγκλονιστικό του βιβλίο Διχασμός και Εξιλέωση, έθεσε το ερώτημα «τι αξίζω;». Αυτό που άξιζε ήταν η βοήθεια προς την οικογένειά του, το πρόσωπο και η αξιοπρέπεια του απέναντι στην μικρή κοινωνία του χωριού του.

Η κατάσταση στην κατεχόμενη Παλαιστίνη

Το παλαιστινιακό ζήτημα άπτεται πολλών ζητημάτων. Ενώ εκ πρώτης όψεως προσεγγίζεται ως ένα ζήτημα κατοχής, οι διαστάσεις του είναι πολύ περισσότερες. Κατ’ αρχάς έχουμε να κάνουμε με τη μεγάλη σύγκρουση μεταξύ του Δυτικού Κόσμου και της Ανατολής. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνιέται ότι το Ισραήλ αποτελεί το προκεχωρημένο φυλάκιο των ΗΠΑ και της Ευρώπης, στην προσφιλή τακτική που ακολούθησαν οι Άγγλοι αποικιοκράτες που βασιζόταν στον κατακερματισμό του χώρου και των ταυτοτήτων. Οι Εβραίοι έποικοι που έφτασαν στην Παλαιστίνη κατά τα τέλη του 19^ου αιώνα δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να τελειοποιήσουν, με μεθόδους που αποτελούν την επιστημονική πεμπτουσία του διαφωτισμού, ένα σχέδιο «εξάλειψης» ενός λαού από τον ιστορικό του χώρο.

ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ-ΟΙ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

Συγγραφέας: 

Κώστας Γεώρμας

Άρδην τ. 28, 2000

Στο κείμενο που ακολουθεί θα προσπαθήσω να παρουσιάσω το ευρύτερο πλαίσιο εντός του οποίου εντάσσονται τα τελευταία γεγονότα που έχουν συνταράξει τη γη της Παλαιστίνης ελπίζοντας να αποδώσω την πραγματική διάσταση των εκεί τεκταινομένων.

Τα σχέδια για τη βελούδινη γενοκτονία

Οι σκέψεις και οι μελέτες για τον κατακερματισμό των κατεχομένων εδαφών δημοσιοποιούνται ήδη το 1967[1]. Φυσικά, ο κύριος στόχος είναι η σταθεροποίηση των κερδών, τα οποία είχαν οι ισραηλινοί μετά τις στρατιωτικές επιχειρήσεις με τις οποίες επέβαλαν την απόλυτη εξουσία τους πάνω στη γη της Παλαιστίνης. Εκείνη την εποχή εμφανίζεται το Σχέδιο Άλον με κύριο στόχο τον αποκλεισμό των πιο πυκνοκατοικημένων παλαιστινιακών περιοχών για την εξασφάλιση του εβραϊκού χαρακτήρα του κράτους. Κύριο στοιχείο του σχεδίου ήταν η δημιουργία τριών παλαιστινιακών θυλάκων: βόρεια Λωρίδα της Γάζας, βόρεια περιοχή της Δυτικής Όχθης και η περιοχή Χαλίλ (Χεβρώνας) -μάλιστα η Βηθλεέμ και η Ιερουσαλήμ δεν συμπεριλαμβάνονται. Το σχέδιο δεν έγινε δεκτό λόγω των προβλημάτων που προέκυπταν από αυτό -δεν ανταποκρινόταν στην αρχή του “μέγιστου διαχωρισμού”- αλλά και λόγω της Ιντιφάντα. Άλλα σχέδια που παρουσιάστηκαν ήταν η “Πρόταση των θυλάκων”, κύριο στοιχείο της οποίας ήταν η ενσωμάτωση του 90% των εποικισμών στο εβραϊκό κράτος, ενώ το παλαιστινιακό “κράτος” αποτελούνταν από μικρότατα και ασύνδετα “μπαντουστάν” στις προαναφερθείσες περιοχές. Τέλος, το Κέντρο Στρατηγικών Μελετών της Γιάφφα πρόκρινε μια άλλη πρόταση που προέβλεπε μια συνεχόμενη περιοχή, η οποία θα ανήκε στους Παλαιστινίους, καθώς και μεγάλο μέρος της Λωρίδας της Γάζας. Όμως, ολόκληρη η περιοχή του Ιορδάνη ποταμού και η Ιερουσαλήμ θα υπάγονταν στον απόλυτο έλεγχο των Ισραηλινών. Καμία μερίδα των ισραηλινών ελίτ δεν συγκατένευσε στην παραχώρηση έστω και επιφανειακής “κυριαρχίας” των Παλαιστινίων επί της Ιερουσαλήμ[2]. Αυτό βέβαια για δύο λόγους: Η Ιερουσαλήμ αποτελεί το κέντρο όχι μόνον της πολιτιστικής δραστηριότητας των Παλαιστινίων, αλλά και το κέντρο της οικονομικής τους δραστηριότητας. Απώλεια της Ιερουσαλήμ σημαίνει απώλεια όχι μόνον της παλαιστιανικής ταυτότητας, αλλά και απώλεια της μελλοντικής τους δυνατότητας να υπάρξουν με κάποιο βαθμό αυτονομίας.

ΑΛΓΕΡΙΑ: ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΥΠΟ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ

Ασφαλώς, όλοι όσοι θέλουμε να παρακολουθήσουμε τις τελευταίες εξελίξεις στην Αλγερία έχουμε μια δυσκολία στο να κατανοήσουμε το τι ακριβώς συμβαίνει. Ακόμα και η ανάλυση των εκλογών, που ήταν το αντικείμενο πολλών σχολίων, παρέμεινε σε ένα περιγραφικό επίπεδο χωρίς σε καμμιά περίπτωση να γίνει κάποια προσπάθεια διαλεύκανσης και ανίχνευσης βαθύτερων ρευμάτων και κοινωνικών δυναμικών. Είναι χαρακτηριστικό ότι η πληροφόρηση που περνάει μέσα από τε ελληνικά μέσα καταλήγει μάλλον σε περιγραφές του τύπου «για δες πόσοι άνθρωποι σκοτώθηκαν εκεί κάτω». Μία προσέγγιση που κάθε άλλο παρά αθώα είναι. Όπως διαβάζουμε καις το βιβλίο των Udovicki, JAsminka και Ridgeway: «οι περισσότερες ειδήσεις δεν εξηγούν τίποτε: ούτε γιατί ούτε στο όνομα ποιανού γίνονταν όλοι αυτοί οι σκοτωμοί… Καθώς η συνεχής έκθεση σε ανεξήγητα και φρικιαστικά φαινόμενα συνεχίζονταν, όλο και λιγότερος χώρος υπήρχε για την κοινή λογική…». Στο παρακάτω σημείωμα θα προσπαθήσουμε να φωτίσουμε κάποιες πτυχές του αλγερινού δράματος.

Είναι κοινά αποδεκτό ότι οι τελευταίες εκλογές ήταν απλά το πρόσχημα για την «νομιμοποίηση» της στρατιωτικής χούντας που έχει επιβληθεί στην Αλγερία από το 1992. Ο Νέος Δημοκρατικός Συναγερμός, κόμμα που πρόσκειται στον δικτάτορα Ζερουάλ, «κατόρθωσε» μαζί με το Εθνικοαπελευθερωτικό Μέτωπο να καταλάβει την πλειοψηφία των εδρών (219 από τις 380). Το FIS, το Ισλαμικό Μέτωπο σωτηρίας δεν συμμετείχε στις εκλογές. Στις εκλογές δεν συμμετείχαν φυσικά και οι πιο ακραίοι ισλαμιστές της Ένοπλης Ισλαμικής Ομάδας (GIA).