Στο βιβλίο που κυκλοφορεί θα βρείτε κείμενό μου "Κωνσταντίνος Γεώρμας, Παγκοσμιοποίηση και μετανάστευση"

Ανεργία, μετανάστευση και χρέος

Την ίδια ώρα που η πολιτική ηγεσία του τόπου θριαμβολογούσε για την υπαγωγή του Ελληνικού λαού σε μνημονιακή σαρακονταετή επιτήρηση, επιβεβαιωνόταν η ανησυχία ότι οι καλοκαιρινοί μήνες δεν συνοδεύονται από αύξηση της απασχόλησης. Οπότε στην αγορά εργασίας μπορούμε πλέον να μιλάμε για αρμαγεδδώνα. Ιδιαίτερα για τους νέους τα στοιχεία σηματοδοτούν την «επιλεκτική πτώχευση» μίας ολόκληρης γενιάς: 42% στα στοιχεία του Μαρτίου, 43,1% τον Απρίλιο, παρ’ όλο που η συνολική ανεργία μειώθηκε κατά τι. Η αύξηση αγγίζει το 42% σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά.

Όπως φαίνεται, οι νέοι θα πληρώσουν ακριβά τις μνημονιακές πολιτικές της κυβέρνησης. Οι νέοι πληρώνουν όμως και μία ακόμα πτυχή των μακροχρόνιων στρατηγικών του ΠΑΣΟΚ, και αυτή δεν είναι άλλη από την αθρόα εισροή μεταναστών για την κατάλυση της ρύθμισης της αγοράς εργασίας.

Μετανάστευση και αγορά εργασίας

Παγκοσμιοποίηση και μετανάστευση

Η σύγχρονη μετανάστευση, και μιλάμε για τα μεταναστευτικά ρεύματα ήδη από τον 19^ο αιώνα, δεν είναι παρά στοιχείο των δυνάμεων εκβιομηχάνισης της Δύσης και κυριαρχίας του παραγωγικού της μοντέλου. Πράγματι, τονίζει ο  Ολιβιέ Ανεκουίν «Η εκβιομηχάνιση της Δύσης, συνεισέφερε στην άνοδο των μεγαλύτερων μεταναστευτικών κινήσεων που κατεγράφησαν ως τότε»[1]. Σήμερα, στην τρίτη φάση της παγκοσμιοποίησης[2], η μετανάστευση αποτελεί και πάλι δυναμική παράμετρο των παράλληλων δυναμικών της απελευθέρωσης του εμπορίου και της κίνησης κεφαλαίων, δυναμικών που έχουν καταστεί απαραίτητες για την συντήρηση της κυριαρχίας της Δύσης και της παγκοσμιοποίησης. Όχι τυχαία, οι «φίλα διακείμενοι» στην παγκοσμιοποίηση και τη μετανάστευση βρίσκονται στο ίδιο στρατόπεδο, διατρέχοντας όλο το πολιτικό φάσμα, από τους νεοφιλελεύθερους, έως τους σοσιαλ-φιλελεύθερους και τους αριστεριστές-αντιεξουσιαστές.

Σημαντικό στοιχείο στην αύξηση της έντασης των μεταναστευτικών ροών αποτέλεσε, και αποτελεί, η υιοθέτηση του σημερινού μοντέλου της παγκοσμιοποίησης. Η σύγχρονη παγκοσμιοποίηση ήταν συγκεκριμένη πολιτική επιλογή των κυρίαρχων δυτικών ελίτ και κυρίως των Αμερικάνων μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Όπως επισημαίνεται από την τελευταία έκθεση του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης, αντί της απελευθέρωσης του εμπορίου –και της συναφούς ενίσχυσης των μεταναστευτικών ρευμάτων– «η διεθνής κοινότητα θα μπορούσε να είχε επιλέξει άλλο δρόμο. Τα εθνικά κράτη του κόσμου θα μπορούσαν να επιλέξουν τις ιδιαίτερα αυτάρκεις, έγκλειστες και περιχαρακωμένες οικονομίες. Θα μπορούσαν να είχαν αποφασίσει ότι η οικονομική απομόνωση συνιστά μικρό τίμημα μπροστά στη διατήρηση των ισχυρών εθνικών ταυτοτήτων, της κοινωνικής ηρεμίας και αρμονίας και της μέγιστης ασφάλειας εντός των συνόρων τους. Αντιθέτως προτίμησαν να στοχεύσουν στην παγκόσμια δικτύωση των παραγωγικών συστημάτων και στην αυξανόμενη διευκόλυνση και βελτιστοποίηση των ροών του εμπορίου»[3]. Με ότι βέβαια συνεπάγονται αυτές οι δυναμικές. Δηλαδή, την ανάπτυξη των κοινωνικών ανισοτήτων, την υπονόμευση της κοινωνικής συνοχής, την επέκταση των διεθνών εγκληματικών δικτύων, την επέκταση των ναρκωτικών, την παγκόσμια σεξουαλική εκμετάλλευση των γυναικών, την συντήρηση της φτώχειας και της υπανάπτυξης, την εγκατάλειψη της περιφέρειας, την υπερχρέωση αρκετών χωρών του Τρίτου Κόσμου, την διαρροή ειδικευμένων εργαζομένων από τις αναπτυσσόμενες χώρες προς τις ανεπτυγμένες.

Μεταναστευτικό ζήτημα: η άποψη της Ελληνικής Πολιτείας

Εισήγησή μου στην

4η Εθνική Στρογγυλή Τράπεζα

 της ΑΝΤΙΓΟΝΗΣ

με τίτλο «Η Κοινωνική Ένταξη και ο Άλλος».

ΚΑΒΟΥΝΙΔΟΥ Ευχαριστώ πολύ τον κύριο Τάκη για την ανάπτυξη της μεγάλης σημασίας της πολιτικής συμμετοχής για την ιδιότητα του πολίτη, και προχωρούμε στον 3ο μας ομιλητή που είναι ο κύριος Κων/νος Γεώρμας, σύμβουλος του Γ.Γ. του Υπουργείου Απασχόλησης.

Κωνσταντίνος Γεώρμας

Ευχαριστώ κι εγώ με τη σειρά μου για την πρόσκληση. Κανονικά θα είμαι σε λίγο διαφορετικό κλίμα, γιατί εγώ είμαι κοινωνιολόγος και από αυτή την άποψη θ’αλλάξει λίγο το κλίμα. Γι’αυτό και θα παραμείνω σε λίγο γενικά ζητήματα, μιας και το ότι η άποψη της ελληνικής πολιτείας, που είναι ο τίτλος της εισήγησής μου, δεν πολυεκπροσωπεί αυτό που θα κάνω, διότι περισσότερο θα προχωρήσω σε μία πιο προσωπική προσέγγιση του ζητήματος.

«Το μίσος του κόσμου με διώχνει μακριά και φεύγω μανούλα στα ξένα…»

Η μετανάστευση, εκούσια ή ακούσια, αποτελεί μια από τις ισχυρότερες δυνάμεις που διαμόρφωσαν και διαμορφώνουν την καθημερινή ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, οικογενειών και κοινωνιών ολόκληρων. Σήμερα, το φαινόμενο ακολουθώντας την πορεία άλλων κοινωνικο-οικονομικών φαινομένων, έχει παγκοσμιοποιηθεί κάνοντας την αντιμετώπισή του και την πρόληψή του δουλειά όλου του πλανήτη. Στο παρακάτω άρθρο θα προσπαθήσουμε να δούμε κάποιες αιτίες για την δημιουργία του φαινομένου αυτού καθώς και κάποιες σκέψεις για το μέλλον του.

Όταν ο Καζαντζίδης τραγουδούσε αυτό το τραγούδι δεν ενδιαφερόταν φυσικά για κοινωνικές αναλύσεις. Κι όμως αυτός ο στίχος πιάνει κατά την άποψή μου, την ουσία της μετανάστευσης. Το μίσος. Μόνο που το μίσος εδώ δεν είναι μόνο –η κύρια– το μίσος ενός μικρόκοσμου που έσπρωχνε τους ανθρώπους στην ξενητειά, αλλά ένα μίσος πιο αμείλικτο και με δυνατότητες ασύλληπτες για τα μάτια των ανθρώπων του προηγούμενου αιώνα. Το «μίσος» αυτό, που χαιρετίστηκε από αρκετούς διανοητές του 19^ου αιώνα ως το εφαλτήριο της απελευθέρωσης του ανθρώπου, έχει το όνομα του βιομηχανικού πολιτισμού.