Σάββατο 18 Νοεμβρίου 2000

ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ-ΟΙ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ


Συγγραφέας: 
Κώστας Γεώρμας
Στο κείμενο που ακολουθεί θα προσπαθήσω να παρουσιάσω το ευρύτερο πλαίσιο εντός του οποίου εντάσσονται τα τελευταία γεγονότα που έχουν συνταράξει τη γη της Παλαιστίνης ελπίζοντας να αποδώσω την πραγματική διάσταση των εκεί τεκταινομένων.
Τα σχέδια για τη βελούδινη γενοκτονία
Οι σκέψεις και οι μελέτες για τον κατακερματισμό των κατεχομένων εδαφών δημοσιοποιούνται ήδη το 1967[1]. Φυσικά, ο κύριος στόχος είναι η σταθεροποίηση των κερδών, τα οποία είχαν οι ισραηλινοί μετά τις στρατιωτικές επιχειρήσεις με τις οποίες επέβαλαν την απόλυτη εξουσία τους πάνω στη γη της Παλαιστίνης. Εκείνη την εποχή εμφανίζεται το Σχέδιο Άλον με κύριο στόχο τον αποκλεισμό των πιο πυκνοκατοικημένων παλαιστινιακών περιοχών για την εξασφάλιση του εβραϊκού χαρακτήρα του κράτους. Κύριο στοιχείο του σχεδίου ήταν η δημιουργία τριών παλαιστινιακών θυλάκων: βόρεια Λωρίδα της Γάζας, βόρεια περιοχή της Δυτικής Όχθης και η περιοχή Χαλίλ (Χεβρώνας) -μάλιστα η Βηθλεέμ και η Ιερουσαλήμ δεν συμπεριλαμβάνονται. Το σχέδιο δεν έγινε δεκτό λόγω των προβλημάτων που προέκυπταν από αυτό -δεν ανταποκρινόταν στην αρχή του “μέγιστου διαχωρισμού”- αλλά και λόγω της Ιντιφάντα. Άλλα σχέδια που παρουσιάστηκαν ήταν η “Πρόταση των θυλάκων”, κύριο στοιχείο της οποίας ήταν η ενσωμάτωση του 90% των εποικισμών στο εβραϊκό κράτος, ενώ το παλαιστινιακό “κράτος” αποτελούνταν από μικρότατα και ασύνδετα “μπαντουστάν” στις προαναφερθείσες περιοχές. Τέλος, το Κέντρο Στρατηγικών Μελετών της Γιάφφα πρόκρινε μια άλλη πρόταση που προέβλεπε μια συνεχόμενη περιοχή, η οποία θα ανήκε στους Παλαιστινίους, καθώς και μεγάλο μέρος της Λωρίδας της Γάζας. Όμως, ολόκληρη η περιοχή του Ιορδάνη ποταμού και η Ιερουσαλήμ θα υπάγονταν στον απόλυτο έλεγχο των Ισραηλινών. Καμία μερίδα των ισραηλινών ελίτ δεν συγκατένευσε στην παραχώρηση έστω και επιφανειακής “κυριαρχίας” των Παλαιστινίων επί της Ιερουσαλήμ[2]. Αυτό βέβαια για δύο λόγους: Η Ιερουσαλήμ αποτελεί το κέντρο όχι μόνον της πολιτιστικής δραστηριότητας των Παλαιστινίων, αλλά και το κέντρο της οικονομικής τους δραστηριότητας. Απώλεια της Ιερουσαλήμ σημαίνει απώλεια όχι μόνον της παλαιστιανικής ταυτότητας, αλλά και απώλεια της μελλοντικής τους δυνατότητας να υπάρξουν με κάποιο βαθμό αυτονομίας.

Τετάρτη 3 Μαΐου 2000

Η ελληνική ταυτότητα και οι ταυτότητες: Ο σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, η εξουσία και η κοινωνία των πολιτών


Την ίδια στιγμή που ο πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας «εκκαθάριζε» την ταυτότητα των Παλαιστινίων από «πεπαλαιωμένα», «αντιεκσυγχρονιστικά» και «μισαλλόδοξα» στοιχεία όπως τα -εκπεφρασμένα και σε αποφάσεις του ΟΗΕ- δικαιώματά τους στην κατεχόμενη από τους Ισραηλινούς Ιερουσαλήμ, μια άλλη ταυτότητα συντάραξε την πολιτική σκηνή: πρέπει να αναγράφεται ή όχι το θρήσκευμα στην ταυτότητα; πρέπει να ακολουθήσουμε και εμείς τα άλλα «πολιτισμένα» κράτη και να «εξωπετάξουμε»[1] όλα αυτά τα κατάλοιπα του παρελθόντος έτσι ώστε «να μην είμαστε επιτέλους μόνοι μας» -όπως ανέκραζε μετά την είσοδό μας στην ΟΝΕ δημοσιογράφος γνωστού συγκροτήματος- και να συμμετέχουμε και εμείς στην χορεία των νηφάλια βομβαρδιζόντων νέων υπερασπιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων;
Πιστεύω ότι το θέμα ποσώς έχει να κάνει με την προάσπιση των ατομικών δικαιωμάτων. Πέραν από ένα μικρό κύκλο επιστημονίσκων, οι οποίοι ακριβώς λόγω του ότι δεν τολμούν να τα βάλουν με την εξουσία στα μεγάλα θέματα του συντάγματος -Τι γίνεται για παράδειγμα με την προστασία του περιβάλλοντος και τους Ολυμπιακούς; Τι γίνεται με την διάλυση του κοινωνικού κράτους και την καταδίκη σε φτώχεια του ενός τετάρτου τουλάχιστον των Ελλήνων;  ην συγκέντρωση της έκφρασης μέσω του τύπου σε λίγα χέρια;- βρίσκοντας έτσι την ευκαιρία της προβολής τους από τα ΜΜΕ, το ζήτημα των ταυτοτήτων είναι άμεσα συναρτώμενο με την προετοιμασία του εδάφους για την εφαρμογή των νέας, περιφερειακής θέσης της Ελλάδας στην νέα τάξη πραγμάτων.