Συγγραφέας:
Κώστας Γεώρμας
Άρδην τ. 28, 2000
Στο κείμενο που ακολουθεί θα προσπαθήσω να παρουσιάσω το ευρύτερο πλαίσιο εντός του οποίου εντάσσονται τα τελευταία γεγονότα που έχουν συνταράξει τη γη της Παλαιστίνης ελπίζοντας να αποδώσω την πραγματική διάσταση των εκεί τεκταινομένων.
Τα σχέδια για τη βελούδινη γενοκτονία
Οι σκέψεις και οι μελέτες για τον κατακερματισμό των κατεχομένων εδαφών δημοσιοποιούνται ήδη το 1967[1]. Φυσικά, ο κύριος στόχος είναι η σταθεροποίηση των κερδών, τα οποία είχαν οι ισραηλινοί μετά τις στρατιωτικές επιχειρήσεις με τις οποίες επέβαλαν την απόλυτη εξουσία τους πάνω στη γη της Παλαιστίνης. Εκείνη την εποχή εμφανίζεται το Σχέδιο Άλον με κύριο στόχο τον αποκλεισμό των πιο πυκνοκατοικημένων παλαιστινιακών περιοχών για την εξασφάλιση του εβραϊκού χαρακτήρα του κράτους. Κύριο στοιχείο του σχεδίου ήταν η δημιουργία τριών παλαιστινιακών θυλάκων: βόρεια Λωρίδα της Γάζας, βόρεια περιοχή της Δυτικής Όχθης και η περιοχή Χαλίλ (Χεβρώνας) -μάλιστα η Βηθλεέμ και η Ιερουσαλήμ δεν συμπεριλαμβάνονται. Το σχέδιο δεν έγινε δεκτό λόγω των προβλημάτων που προέκυπταν από αυτό -δεν ανταποκρινόταν στην αρχή του “μέγιστου διαχωρισμού”- αλλά και λόγω της Ιντιφάντα. Άλλα σχέδια που παρουσιάστηκαν ήταν η “Πρόταση των θυλάκων”, κύριο στοιχείο της οποίας ήταν η ενσωμάτωση του 90% των εποικισμών στο εβραϊκό κράτος, ενώ το παλαιστινιακό “κράτος” αποτελούνταν από μικρότατα και ασύνδετα “μπαντουστάν” στις προαναφερθείσες περιοχές. Τέλος, το Κέντρο Στρατηγικών Μελετών της Γιάφφα πρόκρινε μια άλλη πρόταση που προέβλεπε μια συνεχόμενη περιοχή, η οποία θα ανήκε στους Παλαιστινίους, καθώς και μεγάλο μέρος της Λωρίδας της Γάζας. Όμως, ολόκληρη η περιοχή του Ιορδάνη ποταμού και η Ιερουσαλήμ θα υπάγονταν στον απόλυτο έλεγχο των Ισραηλινών. Καμία μερίδα των ισραηλινών ελίτ δεν συγκατένευσε στην παραχώρηση έστω και επιφανειακής “κυριαρχίας” των Παλαιστινίων επί της Ιερουσαλήμ[2]. Αυτό βέβαια για δύο λόγους: Η Ιερουσαλήμ αποτελεί το κέντρο όχι μόνον της πολιτιστικής δραστηριότητας των Παλαιστινίων, αλλά και το κέντρο της οικονομικής τους δραστηριότητας. Απώλεια της Ιερουσαλήμ σημαίνει απώλεια όχι μόνον της παλαιστιανικής ταυτότητας, αλλά και απώλεια της μελλοντικής τους δυνατότητας να υπάρξουν με κάποιο βαθμό αυτονομίας.
Όσλο: το ισραηλινό όπλο για την βελούδινη γενοκτονία των Παλαιστινίων
Μια από τις τακτικές των Ισραηλινών για τη διαρπαγή της γης των Παλαιστινίων είναι και η εξής: σε μια περιοχή, στην οποία κατοικούν Παλαιστίνιοι, οι Ισραηλινοί προχωρούν στην κατασκευή εποικιστικών οικισμών. Τέτοιοι οικισμοί βρίσκονται πάντα ψηλότερα από τους αντίστοιχους παλαιστινιακούς, κατέχουν το πιο εύφορο κομμάτι της γης και βέβαια κατάσχονται οι υδάτινοι πόροι για τους Εβραίους εποίκους. Οι τελευταίοι ζουν πλουσιοπάροχα αφού το ισραηλινό κράτος φροντίζει να τους αμείβει με σωρεία επιδομάτων. Στη συνέχεια, κατασκευάζει μια σειρά δρόμων που είναι έτσι σχεδιασμένοι, ώστε όχι μόνον να συνδέουν τον εποικισμό με στρατιωτικούς σταθμούς και άλλους εποικισμούς, αλλά να περικυκλώνουν τα χωριά και τις πόλεις των Παλαιστινίων, απαγορεύοντας στους τελευταίους τη δυνατότητα της μετακίνησης χωρίς τον ισραηλινό έλεγχο. Στη Δυτική Όχθη οι έποικοι από 12.000, το 1979, φτάνουν τους 75.000, το 1989, και τους 150.000, το 1994. Μέσα στην επταετία που διήρκεσε η “ειρηνευτική διαδικασία” έφτασαν τις 300.000. Την μεγαλύτερη ανάπτυξή τους γνώρισαν επί “εργατικών” κυβερνήσεων!
Φυσικά στον αγώνα για τον εξανδραποδισμό των Παλαιστινίων οι Ισραηλινοί δεν σταμάτησαν εκεί. Πίσω από τα χαμόγελα στον Λευκό Οίκο και τα νόμπελ ειρήνης υπήρχε η σκληρή πραγματικότητα των εκατοντάδων δολοφονημένων, των χιλιάδων στρεμμάτων κατεστραμμένης από μπουλντόζες αγροτικής γης και των 10.000 τουλάχιστον κατεδαφισμένων παλαιστινιακών κατοικιών[3].
Οι συμφωνίες του Όσλο δεν αποτέλεσαν μια παλαιστινο-ισραηλινή συμφωνία ούτε καν μια αμερικανόπνευστη συμφωνία που έκλινε υπέρ των συμφερόντων του Ισραήλ. Το Όσλο βασίστηκε στις ισραηλινές προθέσεις και θέσεις,τις οποίες εξέφραζε και διατύπωνε απολύτως.
Με τη συμφωνία αυτή οι Ισραηλινοί: Πρώτον, επέλυσαν το πρόβλημα της Ιντιφάντα. Δεύτερον, χρησιμοποίησαν τον Αραφάτ ως χωροφύλακα της γενιάς που ανδρώθηκε μέσα στην Ιντιφάντα, αλλά και όλου του παλαιστινιακού λαού. Τρίτον, με τις χειραψίες στις πρασιές του Λευκού Οίκου και τις ποικίλες “ειρηνόφιλες” διακηρύξεις προς την “παγκόσμια κοινή γνώμη” καλλώπιζαν την εικόνα τους, μετέστρεφαν την προσοχή των ΜΜΕ προς κάτι πιο αποδεκτό που, παραλλήλως, κάλυπτε και τις κινήσεις τους επί του εδάφους: η κωδική ονομασία “διαδικασία ειρήνης” μπορεί να “ακουγόταν ευχάριστα στα αυτιά” των πανταχού καταναλωτών, αλλά για τους Παλαιστινίους είχε να προσφέρει μόνο δάκρυα και συμφορές, ενώ για τους Ισραηλινούς προσέφερε πίστωση χρόνου για την εφαρμογή των σχεδίων τους. Ο Άζμι Μπισάρα, σχολιάζοντας την “διαδικασία ειρήνευσης”, τονίζει ότι λόγω της απουσίας “κάθε συμφωνίας για τους τελικούς στόχους, το σύνολο της διαδικασίας εξαρτάται από τις προθέσεις της ισραηλινής κυβέρνησης”[4]. Τέταρτον, οι συμφωνίες του Όσλο προσέφεραν το απαραίτητο άλλοθι στις αραβικές ελίτ, για να καλλιεργήσουν τις σχέσεις με το ισραηλινό κράτος και παρείχαν στο τελευταίο τη δυνατότητα να καλλιεργεί την ιδέα χρήσης του αραβικού χώρου για την οικονομική του ενδοχώρα.
Τεράστια σημασία, τέλος, είχε η “διαδικασία ειρήνευσης” για την πολιτική κάλυψη που προσέφερε στην επέκταση των εποικισμών και το στραγγαλισμό της παλαιστινιακής οικονομίας με την τακτική των “αποκλεισμών” -που εγκαινίασε ο “ειρηνοποιός” Ράμπιν. Οι Ισραηλινοί μπορούσαν ύστερα από καιρό να απολαύσουν τα αγαθά του σιωνιστικού οράματος, ενώ η επάνδρωση των εποικισμών έγινε πιο εύκολη, αφού ο Αραφάτ, με την εγκληματική του πολιτική, υπακούοντας στα κελεύσματα των Αμερικάνων για την οικοδόμηση μέτρων εμπιστοσύνης, προέβαλε μόνον φραστικές διαμαρτυρίες κάθε φορά που οι Ισραηλινοί παραβίαζαν τις γραπτές συμφωνίες, έτσι ώστε είτε προχωρούσαν στην οικοδόμηση εποικισμών είτε στραγγάλιζαν κάθε οικονομική δραστηριότητα στα παλαιστινιακά εδάφη.
Το τσάκισμα του σιωνιστικού οράματος
Λίγοι ίσως γνωρίζουν ότι ο σιωνισμός έχει καταδικαστεί από τον ΟΗΕ ως ρατσιστική ιδεολογία η οποία υπάρχει ως φυσικό αποτέλεσμα της κυρίαρχης ιδεολογίας του που ήταν -και είναι- το σύνθημα “Ένας λαός χωρίς έδαφος, σε ένα έδαφος χωρίς λαό”. Επί έναν αιώνα τώρα, οι σιωνιστές Ισραηλινοί προσπαθούν να φέρουν εις πέρας τη δεύτερη εξίσωση του παραπάνω συνθήματος: την “εθνοκάθαρση”[5] των εδαφών που κατέχουν από τον λαό που “έτυχε” να τα κατοικεί: ένας αιώνας όμως δεν στάθηκε αρκετός για τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού. Το σύνθημα που φωνάζουν οι Ισραηλινοί στις εξορμήσεις λυντσαρίσματος των Παλαιστινίων είναι: Θάνατος στους Άραβες. Ο ίδιος ο Μπαράκ πρόκρινε το νέο όραμα του Ισραήλ ως τη βίλα στη μέση μιας ζούγκλας. Όπως σημειώνει ο Μαρουάν Μπισάρα, “Τα δρακόντεια μέτρα που έχει πάρει η κυβέρνηση Μπαράκ/Μπεν Άμι έχουν υποδαυλίσει ένα οιονεί φασιστικό κλίμα μέσα στο οποίο οι Ισραηλινοί Εβραίοι μπορούν να επιτεθούν σε οποιονδήποτε Άραβα βρίσκουν μπροστά τους”[6].
Ο Ιλάν Παπέ, Ισραηλινός ιστορικός, είχε προβλέψει με εκπληκτική ακρίβεια τα τεκταινόμενα. “Πιστεύω”, είχε πει, “ότι [το Όσλο] αποτελεί δυνητικά ένα αποφασιστικό βήμα στις ισραηλινο-παλαιστινιακές σχέσεις… παρά τις έντονες προσπάθειες [των Ισραηλινών αρχιτεκτόνων του] εγείρει και πάλι όλα τα ζητήματα του 1948 που σχεδιάστηκε για να τα αποφύγει…. Στο Όσλο, οι Παλαιστίνιοι είδαν την τελευταία ελπίδα ενός κρατικού μορφώματος και, εφόσον αυτές οι αναγεννημένες προσδοκίες διαψευσθούν, τότε είναι πιθανόν να σηκωθεί ένας αληθινός στρόβιλος που θα σαρώσει όχι μόνον το Όσλο αλλά και τον Αραφάτ, την PLO και οτιδήποτε άλλο επί σκηνής. Από αυτήν την άποψη, ένας ιστορικός του μέλλοντος μπορεί να πει ότι το Όσλο επέτυχε, υπό την έννοια ότι προκάλεσε μια νέα αναγέννηση της παλαιστινιακής εθνικής ταυτότητας, αυτήν τη φορά βασισμένη και σε μια ισχυρή, ισλαμική συνιστώσα, σύροντας το Ισραήλ σε μια κατάσταση χειρότερη ή τουλάχιστον όχι καλύτερη από αυτήν που προηγήθηκε”[7].
Στην καλοσχεδιασμένη πολιτική του Μπαράκ για την πειθάρχηση των Αράβων τέσσερεις ήταν οι αστάθμητοι παράγοντες: Πρώτον, η “έξυπνη” και “αφοπλιστική” κίνηση της μονομερούς αποχώρησης από το νότιο Λίβανο, που καταρράκωσε το ηθικό του στρατού, ανέδειξε σε τροπαιούχο το Χεζμπολλά και… κατατρόμαξε τις αραβικές ελίτ! Ποιος Άραβας ηγέτης θα τολμούσε να προχωρήσει σε πολιτικές ξεπουλήματος μετά τη νικηφόρα στρατηγική του Χεζμπολλά; Ο Μπαράκ πίστευε ότι θα στρίμωχνε τον Μπασάρ Άσαντ, αφού αυτός θα εξαναγκάζονταν, θεωρητικώς να αποχωρήσει από το Λίβανο, αλλά το μόνο που κατόρθωσε ήταν να τον αναγκάσει να σκληρύνει περισσότερο την θέση του, ενώ, παραλλήλως, έφερνε σε δύσκολη θέση και τον Αραφάτ, αφού και ο τελευταίος δεν μπορούσε να φανεί ότι υστερεί σε “αγωνιστικό φρόνημα”. Το κύρος του Χεζμπολλά στα κατεχόμενα αυξήθηκε κατακόρυφα. Οι Παλαιστίνιοι παρακολουθούν ανελλιπώς το ραδιοφωνικό σταθμό του ενώ, για την απελευθέρωση συγγενών τους που κρατούνται στις φυλακές, άρχισαν να προσφεύγουν -μετά την ευφυέστατη κίνηση κράτησης ομήρων των τριών Ισραηλινών στρατιωτών- προς το Χεζμπολλά. Η ηγεσία της Φατάχ, μετά την έναρξη της Ιντιφάντα Αλ-Άκσα και την αποτυχία των συνομιλιών, δηλώνει ότι θα ακολουθήσει τις τακτικές του[8].
Δεύτερον, η εμμονή του για μια τελική λύση στο Καμπ-Ντέηβιντ: Είναι ίσως γνωστό ότι το Καμπ-Ντέηβιντ συγκλήθηκε έπειτα από πιέσεις του Μπαράκ, ενώ ο Κλίντον δεν το πολυήθελε και αναγκάστηκε να το αποδεχτεί λόγω των.. ερωτικών παρεκτροπών του[9]! Χαρακτηριστικό της ανετοιμότητας των Αμερικανών είναι ότι δεν είχαν ούτε τα γνωστά “γεφυροποιητικά” έγγραφα! Οι προτάσεις του Μπαράκ πλησίαζαν μάλλον στο Σχέδιο Άλον. Μέσα από τις προτάσεις του αναδυόταν η εξής εικόνα: Δύο μεγάλα μητροπολιτικά ισραηλινά κέντρα -Τελ-Αβίβ, Ιερουσαλήμ- τα οποία συνδέονταν με κάθετους και οριζόντιους δρόμους από βορά προς νότο και από ανατολάς προς δυσμάς με τους εβραϊκούς εποικισμούς σε όλα τα κατεχόμενα. Καμία διάλυση εποικισμών. Καμία κυριαρχία των Παλαιστινίων επί της Ιερουσαλήμ. Ανακήρυξη ενός προαστίου της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσάς τους[10]!10 Καμία συζήτηση για τους πρόσφυγες. Ισραηλινός έλεγχος επί της κοιλάδας του Ιορδάνη και όχι στρατός δυτικά του Ιορδάνη. Οι Άραβες ηγέτες, οι οποίοι όλα αυτά τα χρόνια βασίστηκαν σε μια πολιτική κατάπνιξης των εθνικών αισθημάτων των πληθυσμών τους και ενίσχυσης του θρησκευτικού τους συναισθήματος, αναγκάστηκαν να δώσουν το πράσινο φως στον Αραφάτ για τη μη υπογραφή της παράδοσης της Ιερουσαλήμ. Το φιάσκο ήταν απόλυτο και ο Κλίντον φυσικά, παρά τις επιθέσεις του στον Αραφάτ, ήταν έξω φρενών με τον Μπαράκ.
Τρίτον, με την αλαζόνα πολιτική του ο Μπαράκ κατόρθωσε να ξεσηκώσει και τους Παλαιστίνιους του Ισραήλ. Αντίθετα με ό,τι προπαγανδίζεται στον ελληνικό τύπο, αυτός που προβόκαρε τους Παλαιστίνιους και προκάλεσε τη νέα εξέγερση είναι ο Μπαράκ. Ας υπενθυμίσουμε τα γεγονότα: Όταν ο Σαρόν “επισκέφτηκε” το τέμενος Αλ-Άκσα, τα πράγματα έληξαν σχετικά ήρεμα. Την άλλη μέρα, Παρασκευή, ο Μπαράκ έστειλε τις δυνάμεις κατοχής μέσα στο τέμενος. Ως αποτέλεσμα υπήρξαν εφτά νεκροί, πράγμα που σημαίνει ότι οι στρατιώτες είχαν πάρει διαταγές να σκοτώσουν. Όπως σημειώνεται και στο περιοδικό MEI, “Ο υψηλός φόρος αίματος των Παλαιστινίων δεν μπορεί παρά να είναι το αποτέλεσμα μιας πολιτικής μεγιστοποίησης των απωλειών”[11]. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, ο ισραηλινός στρατός είχε επιδοθεί σε εκτεταμένα γυμνάσια[12] για την δημιουργία τέτοιων καταστάσεων. Οι “Άραβες-Ισραηλινοί” είναι οι Παλαιστίνιοι που στις εθνικές εκκαθαρίσεις τις οποίες διεξήγαγαν οι Εβραίοι το 1948, παρέμειναν σε αυτό το οποίο είναι το σημερινό Ισραήλ[13]. Η “Εξέγερση του Αλ-Άκσα”[14] αποτελεί την πρώτη “εθνική εξέγερση των Αράβων του Ισραήλ”. Η εξέγερση αυτή ξαναθέτει επί τάπητος όχι μόνο το ζήτημα της εφαρμογής των αποφάσεων του ΟΗΕ (που ο Κόφι Άναν και το αφεντικό του ο Χόλμπρουκ προσπαθούσαν να ενταφιάσουν) αλλά καταργεί την ίδια την πράσινη γραμμή του 1967 και επαναφέρει το πρόβλημα επί τη βάσει του 1948: η ανακήρυξη ενός κράτους πάνω στο έδαφος ενός άλλου λαού. Οι ισραηλινές ελίτ έχουν, προς το παρόν, δύο μόνο λύσεις: είτε την αποδοχή ενός δημοκρατικού κράτους δύο εθνοτήτων, που σημαίνει την διάλυση του σιωνιστικού οράματος, είτε την εκκαθάριση των Παλαιστινίων.
Προς το παρόν φαίνεται να ακολουθούν τη δεύτερη “λύση” και να οδεύουν προς την “τελική λύση” σε συνδυασμό με την εφαρμογή μέρους της “Πρότασης των θυλάκων”. Η ιδέα είναι από τη μια να εκτοπιστεί ο μεγαλύτερος δυνατός βαθμός Παλαιστινίων από την περιοχή και από την άλλη να “πιεστεί” ο Αραφάτ να υπογράψει το σχέδιο πλήρους “μπαντουστανοποίησης” των κατεχομένων, όπως προέβλεπε το προαναφερθέν σχέδιο[15]. Ο νέος πολιτικός όρος του Μπαράκ αλλά και όλου του πολιτικού φάσματος στο Ισραήλ είναι “διαχωρισμός”. Η βασική ιδέα του διαχωρισμού συνίσταται στη σφράγιση και περίφραξη κάθε σημείου γειτνίασης με τους Παλαιστινίους είτε στα κατεχόμενα εδάφη είτε μέσα στο ίδιο το Ισραήλ[16]. Όσον αφορά την Ιερουσαλήμ συζητείται η κατασκευή ενός τείχους.
Αξίζει ίσως να σημειώσουμε ότι η αλαζονική πολιτική των ισραηλινών κυβερνήσεων οφείλεται εν πολλοίς και στην ίδια την επιτυχία του Όσλο. Οι σχέσεις του Ισραήλ με τις γειτονικές χώρες εξομαλύνοντο, οικονομικά το Ισραήλ ανοιγόταν στην ευρύτερη περιοχή, ενώ καρπωνόταν παντοειδώς τα οφέλη της πολιτικής νομιμοποίησης. Και σημαντικότατο ρόλο εδώ έπαιξε η στρατηγική του συμμαχία με την Τουρκία. Όμως και η ελληνική κυβέρνηση έβαλε και αυτή το λιθαράκι της είτε με εμπορικές συμφωνίες είτε με την πολιτική κάλυψη που προσέφερε η επίσκεψη Στεφανόπουλου[17]. Ακόμα και η επιτάχυνση κατασκευής εποικισμών έχει ενδυναμώσει την ισραηλινή οικονομία.
Μια νέα κατάσταση στη Μέση Ανατολή;
Οι Παλαιστίνιοι αποτελούσαν ανέκαθεν το “δαιμόνιο” των Αράβων, όπως ακριβώς η Κύπρος αποτελεί το δαιμόνιο των Ελλαδιτών. Οι Ισραηλινοί με τη νέα πολιτική που εγκαινιάζουν, σε συνεργασία με την Ιορδανία και την Αίγυπτο, αποβλέπουν κατά κύριο λόγο στον σταδιακό εκτοπισμό των Παλαιστινίων. Τα σχέδια για την “τελική λύση”, για την βελούδινη γενοκτονία των Παλαιστινίων, είναι φανερά από τις εξής κινήσεις:
1. Ένα μεγάλο μέρος της δραστηριότητας του ισραηλινού στρατού, αυτήν τη στιγμή που γράφουμε, είναι η καταπάτηση και η ισοπέδωση της γης των Παλαιστινίων. Είναι καθημερινή η δραστηριότητα των Ισραηλινών που χρησιμοποιούν μπουλντόζες, η ισοπέδωση ελαιώνων και η διακοπή της υδροδότησης σε μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού, η καταστροφή μποστανιών και οπωρώνων.
2. Το πρόγραμμα αυτό έχει ξεκινήσει από καιρό σε ιδιαίτερη συνεργασία με την Ιορδανία. Η τελευταία θα πάρει μια βοήθεια γύρω στα 1,2 δισεκατομμύρια δολάρια για τη “διευθέτηση” του προβλήματος των Παλαιστινίων προσφύγων, ενώ είναι και ο τελικός προορισμός των εργοστασίων που μεταφέρονται σταδιακώς από τη Δυτική Όχθη στο έδαφός της ως μια υπόγεια τακτική για την αποστέρηση εργασίας από τους Παλαιστινίους που μένουν κυρίως στο βόρειο τμήμα των κατεχομένων. Ιορδανία και Αίγυπτος έλαβαν “δώρο” 800 εκατομμυρίων δολαρίων από τις ΗΠΑ για την καλή τους μέχρι τώρα στάση.
3. Η επαναφορά από τους Ισραηλινούς των εκκαθαριστικών τακτικών του 1948: Δηλαδή, αφού αποκλείσουν όλους τους κατοίκους μέσα στα σπίτια τους[18] -πράγμα που βέβαια έχουν κάνει από την πρώτη μέρα της εξέγερσης σε ολόκληρη την Δυτική Όχθη- με μεγάφωνα τους καλούν να φύγουν διότι θα αρχίσει βομβαρδισμός. Μετά αρχίζουν να ρίχνουν με καταιγιστικά πυρά και ρουκέτες, και τώρα τελευταία, με αεροπορικούς βομβαρδισμούς σε σπίτια και σε οτιδήποτε κινείται. Αυτά για όσους πιστεύουν ακόμα ότι οι Ισραηλινοί στρατιώτες “ανταπαντούν”. Επίσης, σε περιοχές όπου οι παλαιστινιακοί οικισμοί είναι αδύναμοι, υπάρχει συνεχής κατατρομοκράτηση των κατοίκων από τους εποίκους.
4. Ήδη έχουν ξεκινήσει οι συζητήσεις για επανεγκατάσταση των Παλαιστινίων, “οι οποίοι δεν βρίσκουν δουλειά”, σε άλλες αραβικές χώρες.
5. Παρόμοια είναι η αντιμετώπιση των Παλαιστινίων “μέσα” στο Ισραήλ, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η ισραηλινή οργάνωση “Peace Block”: “Αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ναζαρέτ είναι ένα πογκρόμ. Φέρει όλα τα ιδιαίτερα γνωρίσματα, που τα γνώρισαν από κοντά οι Εβραίοι της τσαρικής Ρωσίας, και κυρίως τη συνεργασία μεταξύ των επιτιθέμενων ρατσιστών και της αστυνομίας”.
Φυσικά, η γενικότερη εικόνα που διαμορφώνεται αυτή τη στιγμή δεν είναι και τόσο ρόδινη για τα ισραηλινά συμφέροντα. Η τελευταία εξέγερση έχει γεννήσει ένα καινούργιο πνεύμα εθνικής συνείδησης στους αραβικούς πληθυσμούς σε όλη την περιοχή, πράγμα που αδυνατίζει ακόμα πιο πολύ τη νομιμότητα των φιλοαμερικανικών αραβικών καθεστώτων. Οι διαδηλώσεις υπέρ των Παλαιστινίων, οι οποίες σάρωσαν ολόκληρο τον αραβικό κόσμο, δείχνουν ότι η αραβική κοινωνία των πολιτών αφυπνίζεται. Μεγάλο ρόλο σε αυτό έπαιξε η ανάπτυξη των μαζικών μέσων ενημέρωσης. Όλα τα δορυφορικά κανάλια μεταφέρουν τα γραφεία τους από το Λονδίνο στην περιοχή και έτσι οι αντιπολιτευτικές φωνές έχουν πια ένα παναραβικό ακροατήριο. Ίσως το χαρακτηριστικότερο γεγονός της αλλαγής να είναι η εξαφάνιση του Μουμπάρακ από την “πρωτοκαθεδρία” των Αράβων, αφού η γελοιοποίησή του είναι συνεχής: ήταν αυτός που καλούσε τις πρώτες μέρες της εξέγερσης για “άμεση απάντηση των Αράβων” μέσω της σύγκλισης της Αραβικής Συνόδου τον Ιανουάριο! Επίσης ο Καντάφι, δημοσιοποιώντας το προσχέδιο απόφασης της Αραβικής Συνόδου από το δορυφορικό κανάλι Αλ-Ζαζίρα, γελοιοποίησε την Σύνοδο και έδειξε την πλήρη εναρμόνισή της με τα συμφέροντα των Ισραηλινών και των Αμερικανών. Όχι τυχαία, μετά την υπογραφή της απόφασης, οι Ισραηλινοί σκλήρυναν την στάση τους και ξεκίνησαν τους βομβαρδισμούς!
Η κατάρρευση της αμερικανικής πολιτικής, που εγκαινιάστηκε με τον Πόλεμο του Κόλπου της “διπλής αποτροπής” εναντίον του Ιράν και του Ιράκ, είναι πια γεγονός.
Το ίδιο το Ισραήλ δεν θα μπορέσει να ξεφύγει από τα προβλήματα που δημιουργεί με την πολιτική του. Η τουριστική του βιομηχανία κατέρρευσε για αυτήν τη χρονιά αλλά ίσως πιο οδυνηρή -μακροπρόθεσμα- αποδειχτεί η ακύρωση εργοστασίου κατασκευής υπολογιστών από μεγάλη εταιρεία. Η συνέχιση της εξέγερσης θα δυσχεράνει ακόμα περισσότερο τη θέση των συμμάχων του, του Μουμπάρακ και του Αμπντάλα, καθώς επίσης και τις αλώβητες μέχρι στιγμής διπλωματικές και εμπορικές σχέσεις μαζί του.
Η λύση του διαχωρισμού και του εξανδραποδισμού που έχει επιλέξει είναι επίσης δύσκολη στην εφαρμογή λόγω του πληθυσμιακού βάρους των Παλαιστινίων. Πληθυσμιακά ο εβραϊκός πληθυσμός εξασθενεί. Η αύξηση του εβραϊκού πληθυσμού στην περιοχή οφείλεται αποκλειστικά στους 800.000 Ρώσους που μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης ήρθαν στο Ισραήλ. Το πόσο “Εβραίοι” ήταν αυτοί οι Ρώσοι φαίνεται από το ότι, για την εκπλήρωση των θρησκευτικών αναγκών τους, κτίζουν ορθόδοξες εκκλησίες! Μεγάλη είναι και η ετήσια μετανάστευση Εβραίων του Ισραήλ προς τις Ηνωμένες Πολιτείες, που υπολογίζεται γύρω στα 50.000 άτομα. Το 2025, οι Παλαιστίνιοι θα αποτελούν την απόλυτη πλειοψηφία στην περιοχή, ενώ πλειοψηφούν ήδη στη γειτονική Ιορδανία. Πάνω από το 50% του πληθυσμού τους είναι κάτω των 25 ετών! Τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το Ισραήλ έχει μπει σε φάση εδαφικής συρρίκνωσης.
Η εξέγερση αυτή δεν αποτελεί, λοιπόν, μια απομονωμένη κίνηση στο χώρο της Μέσης Ανατολής. Η συνάρθρωσή της με μια σειρά άλλες εξελίξεις θέτει σε αμφισβήτηση το status quo. Δεν είναι καθόλου τυχαίοι οι χαμηλοί τόνοι που κρατήθηκαν από τις ΗΠΑ σχετικά με την ενέργεια εναντίον τού αμερικανικού πλοίου στην Υεμένη. Μέσα στις ΗΠΑ, για πρώτη φορά, το αραβικό λόμπυ παρουσιάστηκε ενοποιημένο και δυναμικό κινητοποιώντας δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων. Οι εκλογές στην Αίγυπτο, με την άνοδο των ισλαμιστών, είναι μια ακόμα ένδειξη του τι προμηνύει το μέλλον.
Για μια ακόμα φορά όμως καταδεικνύει ότι αν κάτι μπορεί να ανατρέψει την νέα τάξη πραγμάτων αυτό είναι η ίδια η κινητοποίηση των ανθρώπων για τα εθνικά τους δικαιώματα, για δικαιοσύνη, για αξιοπρέπεια. “… Ακόμα και τη στιγμή που τα Απάτσι πετούσαν και -άνοιγαν πυρ- Παλαιστίνιοι νεολαίοι σκαρφάλωναν στην κατεστραμμένη οροφή του αστυνομικού σταθμού στη Ραμάλα για να σηκώσουν το μαύρο, το κόκκινο, το λευκό και το πράσινο της παλαιστινιακής σημαίας. Τραγουδούσαν: μετά το σήμερα έρχεται το αύριο. Μετά τον φόβο έρχεται η οργή”[19].
18 Νοεμβρίου 2000
[1] Jan de Jong, “The Geography of Politics: Israel Oslo
[2] Ούτε φυσικά και ο Μπαράκ. Οι “τεράστιες” παραχωρήσεις του αποδείχτηκαν τελικά προπαγανδιστικά πυροτεχνήματα, αφού στο Καμπ-Ντέηβιντ κανένα σχέδιο για κάποιου τύπου κυριαρχία επί της Ιερουσαλήμ δεν παρουσιάστηκε στους Παλαιστινίους.
[3] Ο Μπαράκ, καθότι “ειρηνοποιός”, πάει φυσικά για ρεκόρ δολοφονιών. Από την έναρξη της Ιντιφάντα το 1987 μέχρι το 1996 είχαν δολοφονηθεί 1734 Παλαιστίνιοι. Μετά την υπογραφή της “Διακήρυξης Αρχών” το 1993, 243! Για περισσότερες πληροφορίες για αυτά τα ζητήματα βλέπε http://www.passia.org.
[4] Azmi Bishara, “Reflections on the Realities of the Oslo Process”, στο After Oslo
[5] Είναι ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς την απόλυτη σιωπή των ελληνικών ΜΜΕ, επί του τι πράγματι συμβαίνει επί του εδάφους στην Παλαιστίνη.
[6] Marwan Bishara, “Israel
[7] “An Israeli Peace: an Interview with Ilan Pappι”, Race & Class, Οκτώβριος-Δεκέμβριος 1995, τόμος 37, No. 2.
[8] Έχω αναφερθεί και αλλού στην ευφυή τακτική του Χεζμπολλά και την πλουραλιστική πολιτική που ακολουθεί, με αποτέλεσμα να είναι δύσκολη η απομόνωσή του από τις λιβανικές άρχουσες ελίτ. Τώρα τελευταία, για να σπάσει ακόμα περισσότερο τα νεύρα των Ισραηλινών, το Χεζμπολλά άρχισε να εκπέμπει τηλεοπτικές εκπομπές στα εβραϊκά!
[9] Η κ. Χίλαρυ του κατέστησε σαφές ότι έπρεπε πάση θυσία να εκλεγεί, ειδάλλως... Οτιδήποτε θα μπορούσε να ξεσηκώσει την παραμικρή δυσαρέσκεια στις εβραϊκές ψήφους της πολιτείας της Νέας Υόρκης ήταν ανεπίτρεπτο.
[12] Αναφέρουμε τα ευφάνταστα ονόματα των ασκήσεων: Πεδίο με αγκάθια και Λυωμένο Μολύβι.
[13] Ιδού λοιπόν και το μέγεθος της κυριαρχίας της αποικιοκρατικής σκέψης. Όταν πήγα για πρώτη φορά στην Παλαιστίνη, έγινα έξω φρενών από τη συνήθεια να αποκαλούνται Άραβες-Ισραηλινοί αυτοί οι άνθρωποι ακόμα και από αρκετούς Παλαιστινίους των κατεχομένων εδαφών. Μετά βέβαια θυμήθηκα με θλίψη το πώς αποκαλούμε του Έλληνες της Ρωσίας: Ρωσοπόντιους…
[14] Η “Ιντιφάντα Αλ-Άκσα” πήρε το όνομά της από το τζαμί που βρίσκεται στην Ιερουσαλήμ, τον τρίτο ιερό τόπο των μουσουλμάνων μετά τη Μέκκα και την Μεδίνα.
[15] Ας μην τρέφουμε καμία αυταπάτη ότι ο Αραφάτ είναι προθυμότατος να υπογράψει. Σε όλη τη διάρκεια από την έναρξη της Ιντιφάντα Αλ-Άκσα μέχρι σήμερα, προσπαθεί με κάθε μέσο να σταματήσει τη Φατάχ στην Δυτική Όχθη ενώ η συνεργασία του με την ισραηλινή Μοσάντ και την CIA είναι αγαστή και δεν έχει διακοπεί. Οι κρατούμενοι, οι “οποίοι αφέθησαν ελεύθεροι”, απλώς δραπέτευσαν. Ενώ φήμες αναφέρουν ότι δεν λυπήθηκε ιδιαίτερα και για τη δολοφονία μελών της παλαιστινιακής αστυνομίας από ισραηλινά ελικόπτερα. Μόλις και μετά βίας μάλιστα αναφέρθηκε στο γεγονός μετά τη συνάντησή του με τον Κλίντον στον Λευκό Οίκο, πράγμα που προκάλεσε και την αυθόρμητη έκπληξη του ανταποκριτή του CNN.
[16] Την έκπληξη από την εξέγερση των Παλαιστινίων μέσα στο Ισραήλ, πολύ γρήγορα διαδέχτηκε σωρεία αναλύσεων για το πόσο άσχημα τους είχαν φερθεί και για το πώς τους υποβίβασαν σε πολίτες τρίτης κατηγορίας. Καθώς όμως η εξέγερση στα κατεχόμενα δεν έδειχνε να κοπάζει, πολύ γρήγορα τα σχέδια άλλαξαν. Ήδη ξεκινούν προγράμματα “αναβάθμισης” του βόρειου και του νότιου Ισραήλ που έχουν ως στόχο την ενδυνάμωση του εβραϊκού πληθυσμού για το καλό των “Αράβων”! (όπως δήλωσε Εβραίος δήμαρχος της περιοχής). Μέσα στα σχέδια αναβάθμισης περιλαμβάνεται και η δημιουργία φραχτών!
[17] Το Ισραήλ βέβαια βασίζει τη συνολική του πολιτική στα πετρελαϊκά συμφέροντα Ευρωπαίων και Αμερικάνων. Οι Αμερικάνοι μάλιστα, όπως θα διαβάσατε και στις εφημερίδες, έσπευσαν να αυξήσουν το ποσό της βοήθειας προς αυτό. Όσον αφορά την κυβέρνηση Σημίτη, δεν έχει ίσως υπάρξει ελληνική κυβέρνηση που να έχει στραφεί με τόση αποφασιστικότητα εναντίον των Κούρδων, των Σέρβων και των Παλαιστινίων. Υπενθυμίζουμε ότι, με την επίσκεψη Στεφανόπουλου, άνοιξε ο δρόμος για την αποδοχή του Ισραήλ στο Δυτικό Φόρουμ του ΟΗΕ ύστερα από πολύχρονη απομόνωση. Όχι τυχαία η προσπάθεια αποδοχής ξεκίνησε το 1993 με το Όσλο, κύριος αρχιτέκτονας ήταν ο Χόλμπρουκ και το θέμα επανέφερε ο υφιστάμενος του κ. Χόλπρουκ, Κόφι Άναν, το 1997. Η ψήφος της χώρας μας υπήρξε αποφασιστική για την αποδοχή του Ισραήλ! “Ένταξη του Ισραήλ στο Δυτικό Φόρουμ του ΟΗΕ”, Καθημερινή, 1 Ιουνίου 2000.
[18] Η Βηθλεέμ αποκλείστηκε με τεράστια τσιμεντένια μπλοκ στις 23 Οκτωβρίου. Στη Χεβρώνα, οι κάτοικοι κλείνουν τουλάχιστον ενάμισι μήνα αποκλεισμένοι μέσα στα σπίτια τους. Όποιος γίνεται αντιληπτός από τους Ισραηλινούς στρατιώτες πυροβολείται ή λυντσάρεται από τους εποίκους, οι οποίοι, υπό την προστασία των στρατιωτών, επιδίδονται σε σειρά βανδαλισμών: καταστρέφουν αυτοκίνητα των Παλαιστινίων, τα τζαμιά, επιτίθενται εναντίον κατοικιών ή τσακίζουν με μπαστούνια οποιονδήποτε Παλαιστίνιο συναντούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.