Η προσπάθεια επανασύστασης του πασοκικού κράτους

(Ιστοσελίδα Το Ποντίκι, 12.10.2011)

---

Σήμερα η Ελλάδα και οι Έλληνες αποτελούν το υποκείμενο ενός μακροσκοπικού οικονομικού και κοινωνιολογικού πειράματος, με εμπνευστές τα υπολείμματα νεοφιλελεύθερων και ολοκληρωτικών πεποιθήσεων διεθνών οργανισμών, όπως το ΔΝΤ, ο ΟΟΣΑ, και των νεοφιλελεύθερων θυλάκων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Φορέας υλοποίησης αυτού του πειράματος είναι η ομάδα με επικεφαλής τον κ. Παπανδρέου, με κοινή ψυχοσύνθεση και ιδεολογική κατεύθυνση.

Ο πασοκικός... ελιτισμός διαπνέεται από ένα κράμα ναρκισσισμού και πάθους με τη διασημότητα (γι’ αυτό τους βλέπεις από το πρωί έως το βράδυ στα κανάλια και στις συναντήσεις με τους... διεθνείς ηγέτες, έστω κι αν αυτοί τους ρίχνουν φάπες...). Όμως κύριο χαρακτηριστικό του ναρκισσισμού είναι η απαξίωση των άλλων. Από εκεί προφανώς προκύπτει και το μίσος ενάντια στον λαό.

Όλα τα παραπάνω τα αναφέρουμε επειδή τα νέα μέτρα που παρουσιάστηκαν με το πολυνομοσχέδιο, το οποίο κατ’ ουσίαν αποτελεί τη δεύτερη φάση του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου, χαρακτηρίζονται από σαδιστική διάθεση απέναντι στο σύνολο σχεδόν του ελληνικού πληθυσμού. Εδώ θα σχολιάσουμε κάποιες πλευρές που αφορούν τον δημόσιο τομέα.

Με στοιχεία εμπνευσμένα από το ΔΝΤ και τον ΟΟΣΑ (τους οποίους πληρώνουμε και τους δύο), από τους συμβούλους του κ. Ρέππα και τον – ευρισκόμενο πίσω από μία σειρά μέτρα – κ. Πλασκοβίτη, το Μεσοπρόθεσμο ΙΙ έχει μία πολλαπλή στόχευση.

Κατ’ αρχάς αποτελεί το έναυσμα για την πλήρη εξόντωση του δημόσιου τομέα και κατά συνέπεια των δημοσίων υπαλλήλων. Το κατορθώνει τόσο με την κατά 30% έως 50% μείωση του εισοδήματος του συνόλου των δημοσίων υπαλλήλων (ο κ. Βενιζέλος ακόμη μια φορά αποδεικνύεται... αερολόγος).

Δεύτερον, υποτάσσει και απαξιώνει το οποιοδήποτε ανεξάρτητο και με δεξιότητες προσωπικό είχε ενταχθεί στη δημόσια διοίκηση τα τελευταία χρόνια. Από αυτή την άποψη το δημοσιονομικό όφελος έχει πολύ μικρότερη σημασία από το πολιτικό όφελος. Τι εννοούμε με αυτό; Είναι σαφές ότι το κύριο δημοσιονομικό «όφελος» θα επέλθει με τη δεύτερη φάση της εφεδρείας. Τώρα αυτό που επιτυγχάνεται με το παρόν νομοσχέδιο είναι τα εξής:

Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟ ΤΟΜΕΑ: ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ, ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΕΛΗΤΕΙΕΣ

Το προηγούμενο άρθρο μας για το κράτος στην Ελλάδα προκάλεσε μία δημιουργική συζήτηση και αυτό, μαζί με τις τελευταίες εξελίξεις περί εργασιακής εφεδρείας, μας δίνει το έναυσμα για κάποια περαιτέρω σχόλια.

Εάν κάτι έχουν καταφέρει οι δημοσιογραφικές, κομματικές και ακαδημαϊκές και επιχειρηματικές ελητείες αυτής της χώρας είναι η διασπορά του αισθήματος του φόβου στους Έλληνες. Όπως σημειώνει ο Μπαόυμαν στο βιβλίο του Ρευστοί καιροί, ο φόβος οδηγεί στην εξατομίκευση, ο φόβος οδηγεί στην αμυντική δράση. Αυτά τα αισθήματα μαζί με την σταδιακή απόσυρση ή περιορισμό της συλλογικής ασφάλειας, που εκπροσωπείται και υλοποιείται από το κράτος, αποστερεί την συλλογική δράση από μεγάλο μέρος από την παρελθούσα ελκυστικότητά της και υπονομεύει τα κοινωνικά θεμέλια της κοινωνικής αλληλεγγύης[1].

Ακριβώς αυτός ήταν και είναι ο στόχος των πολιτικών που εκπορεύονταν από διεθνή κέντρα όπως η Παγκόσμια Τράπεζα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Κεντρικός στόχος τους ήταν η επίθεση ενάντια στο κράτος (εννοείται το κράτος των «υποτελών», όχι των κυρίαρχων του κόσμου). Σήμερα, στην Ελλάδα, βιώνουμε μία ανευ προηγουμένου προσπάθεια να εφαρμοστούν αυτές οι πολιτικές. Κεντρικός πυρήνας όλων αυτών των πολιτικών είναι βέβαια η επίθεση στο δημόσιο τομέα και τα δημόσια αγαθά.