Το Κάιρο, η ελληνική περίπτωση και η διαφθορά

Ποντίκι » ΕΠΩΝΥΜΩΣ

ΔΕΥΤΕΡΑ, 19 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2011, Ιστοσελίδα ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

---

Καθώς ο οδηγός μάς παίρνει από το αεροδρόμιο του Καΐρου και οδεύουμε προς την πόλη, ακολουθούμε έναν καινούργιο, τεράστιο αυτοκινητόδρομο. Έτσι, καθώς το αυτοκίνητο αναπήδαγε στο ανώμαλο οδόστρωμα, δεν μπόρεσα να μη σχολιάσω: Αιγύπτιοι και Έλληνες πάσχουν από τις ίδιες αρρώστιες: με δυσκολία μπορούν να φτιάξουν ένα οδόστρωμα που να είναι λείο και... φιλικό προς τον οδηγό και το όχημα.

Οι μίζες, βλέπεις, και στις δύο περιπτώσεις, ενώ καθιστούν την κατασκευή των δρόμων δαπανηρότατη, απ’ την άλλη διαφθείρουν τους επιτετραμμένους με τον έλεγχο της κατασκευής για να μην ελέγχουν την ποιότητα. Και οι επιτετραμμένοι δεν ελέγχουν όπως πρέπει, γιατί οι εκάστοτε πολιτικοί τους προϊστάμενοι, έχοντας πάρει τη μίζα τους, αποτρέπουν τον δημόσιο υπάλληλο από το να επιτελέσει ορθά το έργο του. Εάν ο τελευταίος δεν συμμορφωθεί, υπάρχουν και άλλες μέθοδοι – αυτές τις έχουμε ζήσει στο πετσί μας. Οι μέθοδοι αυτές αποκαλούνται μετακινήσεις.

Ας έλθουμε όμως στο θέμα της διαφθοράς. Η επανάσταση στην Αίγυπτο μου κίνησε το ιδιαίτερο ενδιαφέρον γιατί ξεκίνησε από ένα επεισόδιο αντι-διαφθοράς, όταν ένας νέος αρνήθηκε να πληρώσει στο «όργανο» τη μίζα που του ζήτησε για το Ίντερνετ καφέ που διατηρούσε. Και τα συνθήματα ενάντια στη διαφθορά κατείχαν κεντρική θέση σε όλη τη διάρκεια της εξέγερσης.

Η επανάσταση στην Αίγυπτο: φάση δύο. Από την πλατεία Ταχρίρ στην εκλογική επικράτηση των Ισλαμιστών

Εκεί που ήταν όλοι ήσυχοι και τα κόμματα είχαν επιδοθεί στον προεκλογικό τους αγώνα, καθώς οι στρατιωτικοί συνέχιζαν τις ίδιες πρακτικές που είχαν συνηθίσει χρόνια τώρα, ένα «τυχαίο» γεγονός, έβαλε και πάλι πυρκαγιά στην Αίγυπτο.

Μία Παρασκευή, η Μουσουλμανική Αδελφότητα, μαζί με άλλους, μαζεύτηκαν στην πλατεία Ταχρίρ, και, σε μία κίνηση που θυμίζει το δικό μας ΚΚΕ, αφού έκαναν την επαναστατική τους γυμναστική –για να θυμίσουν και στους ψηφοφόρους ότι είναι και αυτοί «ενάντια» στην στρατιωτική διοίκηση της χώρας– απεχώρησαν. Στην πλατεία παρέμειναν πεισματικά διακόσια άτομα, κυρίως νέοι και συγγενείς ατόμων που καταδιώχθηκαν, βασανίστηκαν και φυλακίστηκαν από την στρατιωτική διοίκηση. Το αίτημά τους ήταν η δικαίωση.

Η αστυνομία, και μάλιστα η ειδική μαυροφορεμένη αστυνομία του Υπουργείου Εσωτερικών, κινήθηκε για να καθαρίσει την πλατεία, με τον γνωστό βάναυσο τρόπο. Οι διαδηλωτές αντιστάθηκαν. Σε λίγες ώρες το Κάιρο φλεγόταν από τις συγκρούσεις και οι διαδηλωτές κατέφθαναν κατά χιλιάδες στην πλατεία. Η οδός Μοχάμεντ Μαχμούντ, στην οποία εδρεύει το Υπουργείο Εσωτερικών, κατέστη το επίκεντρο των συγκρούσεων.

ΕΝΑ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΣΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΚΡΙΣΗΣ

ΕΝΑ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΣΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΚΡΙΣΗΣ[1]

Κωνσταντίνος Γεώρμας,

Δρ Κοινωνιολογίας, συγγραφέας, εισηγητής ΕΣΔΔΑ,

Μεσολλόγι, 10 Νοεμβρίου 2011

Αγαπητοί φίλοι και φίλες καλησπέρα σας

Κατ’ αρχάς να ευχαριστήσω του διοργανωτές του συνεδρίου για την ευγενική τους χειρονομία, την πρόσκληση σε ένα ιδιαίτερα σημαντικό συνέδριο. Να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τον κύριο Μαυριδάκη, και φυσικά τους συμπάσχοντες στην προσπάθεια για μια εναλλακτική πρόταση τον Δημήτρη Καπογιάννη και τον Τάκη Νικολόπουλο.

Πραγματικά θεωρώ την προβληματική του συνεδρίου ιδιαίτερα κρίσιμη. Σήμερα, όλη η συζήτηση έχει επικεντρωθεί στο ζήτημα του χρέους, θεωρώ ότι είναι απαραίτητη μία άλλη, παράλληλη συζήτηση. Μια συζήτηση, που όπως περιγράφει το πρόγραμμα του συνεδρίου, πρέπει να διερευνήσει πώς φθάσαμε ως εδώ. Μια συζήτηση που θα περιγράψει το οικονομικό μοντέλο, τις οικονομικές ελίτ που ωφελήθηκαν από αυτό, τις οικονομικές και κομματικές ελίτ που μπλόκαραν την ανάπτυξη ενός άλλου οικονομικού μοντέλου. Και παράλληλα με την απόδοση ευθυνών, πρέπει να σκιαγραφηθεί άμεσα ένα πρόταγμα για μια εναλλακτική διέξοδο από την κρίση.

Ι. Η κρίση του Ελληνικού μοντέλου ανάπτυξης

Η προσπάθεια επανασύστασης του πασοκικού κράτους

(Ιστοσελίδα Το Ποντίκι, 12.10.2011)

---

Σήμερα η Ελλάδα και οι Έλληνες αποτελούν το υποκείμενο ενός μακροσκοπικού οικονομικού και κοινωνιολογικού πειράματος, με εμπνευστές τα υπολείμματα νεοφιλελεύθερων και ολοκληρωτικών πεποιθήσεων διεθνών οργανισμών, όπως το ΔΝΤ, ο ΟΟΣΑ, και των νεοφιλελεύθερων θυλάκων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Φορέας υλοποίησης αυτού του πειράματος είναι η ομάδα με επικεφαλής τον κ. Παπανδρέου, με κοινή ψυχοσύνθεση και ιδεολογική κατεύθυνση.

Ο πασοκικός... ελιτισμός διαπνέεται από ένα κράμα ναρκισσισμού και πάθους με τη διασημότητα (γι’ αυτό τους βλέπεις από το πρωί έως το βράδυ στα κανάλια και στις συναντήσεις με τους... διεθνείς ηγέτες, έστω κι αν αυτοί τους ρίχνουν φάπες...). Όμως κύριο χαρακτηριστικό του ναρκισσισμού είναι η απαξίωση των άλλων. Από εκεί προφανώς προκύπτει και το μίσος ενάντια στον λαό.

Όλα τα παραπάνω τα αναφέρουμε επειδή τα νέα μέτρα που παρουσιάστηκαν με το πολυνομοσχέδιο, το οποίο κατ’ ουσίαν αποτελεί τη δεύτερη φάση του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου, χαρακτηρίζονται από σαδιστική διάθεση απέναντι στο σύνολο σχεδόν του ελληνικού πληθυσμού. Εδώ θα σχολιάσουμε κάποιες πλευρές που αφορούν τον δημόσιο τομέα.

Με στοιχεία εμπνευσμένα από το ΔΝΤ και τον ΟΟΣΑ (τους οποίους πληρώνουμε και τους δύο), από τους συμβούλους του κ. Ρέππα και τον – ευρισκόμενο πίσω από μία σειρά μέτρα – κ. Πλασκοβίτη, το Μεσοπρόθεσμο ΙΙ έχει μία πολλαπλή στόχευση.

Κατ’ αρχάς αποτελεί το έναυσμα για την πλήρη εξόντωση του δημόσιου τομέα και κατά συνέπεια των δημοσίων υπαλλήλων. Το κατορθώνει τόσο με την κατά 30% έως 50% μείωση του εισοδήματος του συνόλου των δημοσίων υπαλλήλων (ο κ. Βενιζέλος ακόμη μια φορά αποδεικνύεται... αερολόγος).

Δεύτερον, υποτάσσει και απαξιώνει το οποιοδήποτε ανεξάρτητο και με δεξιότητες προσωπικό είχε ενταχθεί στη δημόσια διοίκηση τα τελευταία χρόνια. Από αυτή την άποψη το δημοσιονομικό όφελος έχει πολύ μικρότερη σημασία από το πολιτικό όφελος. Τι εννοούμε με αυτό; Είναι σαφές ότι το κύριο δημοσιονομικό «όφελος» θα επέλθει με τη δεύτερη φάση της εφεδρείας. Τώρα αυτό που επιτυγχάνεται με το παρόν νομοσχέδιο είναι τα εξής:

Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟ ΤΟΜΕΑ: ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ, ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΕΛΗΤΕΙΕΣ

Το προηγούμενο άρθρο μας για το κράτος στην Ελλάδα προκάλεσε μία δημιουργική συζήτηση και αυτό, μαζί με τις τελευταίες εξελίξεις περί εργασιακής εφεδρείας, μας δίνει το έναυσμα για κάποια περαιτέρω σχόλια.

Εάν κάτι έχουν καταφέρει οι δημοσιογραφικές, κομματικές και ακαδημαϊκές και επιχειρηματικές ελητείες αυτής της χώρας είναι η διασπορά του αισθήματος του φόβου στους Έλληνες. Όπως σημειώνει ο Μπαόυμαν στο βιβλίο του Ρευστοί καιροί, ο φόβος οδηγεί στην εξατομίκευση, ο φόβος οδηγεί στην αμυντική δράση. Αυτά τα αισθήματα μαζί με την σταδιακή απόσυρση ή περιορισμό της συλλογικής ασφάλειας, που εκπροσωπείται και υλοποιείται από το κράτος, αποστερεί την συλλογική δράση από μεγάλο μέρος από την παρελθούσα ελκυστικότητά της και υπονομεύει τα κοινωνικά θεμέλια της κοινωνικής αλληλεγγύης[1].

Ακριβώς αυτός ήταν και είναι ο στόχος των πολιτικών που εκπορεύονταν από διεθνή κέντρα όπως η Παγκόσμια Τράπεζα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Κεντρικός στόχος τους ήταν η επίθεση ενάντια στο κράτος (εννοείται το κράτος των «υποτελών», όχι των κυρίαρχων του κόσμου). Σήμερα, στην Ελλάδα, βιώνουμε μία ανευ προηγουμένου προσπάθεια να εφαρμοστούν αυτές οι πολιτικές. Κεντρικός πυρήνας όλων αυτών των πολιτικών είναι βέβαια η επίθεση στο δημόσιο τομέα και τα δημόσια αγαθά.

Το κράτος, η κρίση και το έθνος

 Ο Χέγκελ, μας θυμίζει ο Παπαϊωάννου[1], επισημαίνει ότι οι ιδιώτες και η αγορά, δεν διαθέτουν καμμία συνείδηση της ολότητας των κοινωνικών αναγκών... Απέναντι στη φυσική τάξη των αγροτών και την σκεπτόμενη τάξη των παραγωγών βιομηχανικών προϊόντων μόνον η κρατική γραφειοκρατία μπορεί να παρουσιαστεί σαν μία οικουμενική τάξη ικανή να ανυψωθεί πάνω από τον αντιφατικό και διασπασμένο οικονομικό κόσμο, να θεωρήσει την ολότητα των αναγκών από μια οικουμενική σκοπιά και να ζητήσει συνειδητά και συστηματικά να επιβάλλει και να συγκρατήσει την ενότητα του συνόλου.

Εάν η γραφειοκρατία αποτελεί την έκφραση του συλλογικού συμφέροντος όλες οι παθογένειες της ελληνικής περίπτωσης οφείλονται ακριβώς στο γεγονός ότι οι πολιτικές ελίτ καλλιεργούσαν ακριβώς το αντίθετο: η τοποθέτηση στο κράτος μέσα από κομματικές σχέσεις, η καλλιέργεια της διαφθοράς του δημόσιου λειτουργού μέσα από τη μίζα, του γιατρού μέσα από το φακελάκι, του πολεοδόμου μέσα από τη μίζα για την άδεια του αυθαιρέτου, του αστυνομικού μέσα από τη μίζα για να παραβλέπει τα δίκτυα πορνείας, διακίνησης ναρκωτικών και της νύχτας δεν είναι παρά η προσπάθεια «ιδιωτικοποίησης», ή μήπως καλύτερα, «ιδιωτικής οικειοποίησης», της κομματικής οικειοποίησης, ενός θεσμού που θα έπρεπε να εκπροσωπεί το συλλογικό καλό.

Δάσκαλε (Γερμανέ) που δίδασκες και νόμους δεν εκράτεις Πώς η Γερμανία ανταποκρίθηκε άμεσα στην οικονομική κρίση κάνοντας τα αντίθετα απ’ ότι επιβάλλει στις χώρες με ελλείμματα

Αυτό που η ιστορία θα καταγράψει για την παρούσα κρίση είναι ασφαλώς η διγλωσσία, των κυρίαρχων ελίτ (των πολιτικών υπαλλήλων των τραπεζών όπως αναλύουν άλλες στήλες αυτής της εφημερίδας). Έτσι, με έκπληξη ανακαλύψαμε ότι η κ. Μέρκελ και ο κ. Σόιμπλε άλλα μας επιβάλλουν να πράξουμε και άλλες πολιτικές προωθούν στην ίδια τη χώρα τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ μας επιβάλλονται περικοπές επιδομάτων, δημοσιονομική λιτότητα, περιορισμοί κρατικών επιδοτήσεων, οι Γερμανοί έκαναν τα αντίθετα!

Ας δούμε λοιπόν που στηρίχτηκε η «επιτυχία της Γερμανικής οικονομίας» μετά την κρίση του 2008.

Η ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΡΗΜΟΣ

Η νέα τακτική των κατοχικών ελίτ

Μέσα στον ωρυμαγδό ειδήσεων για το χρέος και τα ελλείμματα, οι εξελίξεις στο μέτωπο του κοινωνικού περνούν σε δεύτερη μοίρα. Η απουσία προβληματισμού πάνω στις κοινωνικές προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε και τις οποίες η υποταγή στην Πασοκοτροϊκανική βαρβαρότητα θα εντείνει στο έπακρο, αποτελεί ένα βαθύτερο πρόβλημα: αντανακλά την απουσία εθνικού σχεδιασμού σε όλες τις πτυχές της ανάπτυξης της χώρας. Όπως έχει καταδειχθεί από πληθώρα μελετητών, η διαμόρφωση της κοινωνικής πολιτικής αποτελούσε, μεταξύ των άλλων, στοιχείο εθνικής ολοκλήρωσης. Η κοινωνική πολιτική απαιτεί σχεδιασμό για τις ανάγκες του συνόλου του λαού, στο πλαίσιο της παραδοχής ενός εθνικού αναπτυξιακού προτάγματος και των αρχών της κοινωνικής δικαιοσύνης και αλληλεγγύης[1].

Σήμερα, στην Ελλάδα, ζούμε το ακριβώς αντίστροφο. Η κεντρική πολιτική των κατοχικών ελίτ είναι να υπονομεύσουν πλήρως ό,τι έχει απομείνει από το –υπανάπτυκτο έτσι κι αλλιώς- κοινωνικό κράτος. Ο στρατηγικός στόχος είναι εμφανής και έχει ήδη καταδειχθεί από τις έως σήμερα κινήσεις. Ο στόχος είναι:

Ζαν-Πολ Φιτουσί και Ελουά Λοράν, Η νέα πολιτική οικολογία, εισαγωγικό σημείωμα

Το βιβλίο των Ζαν Πολ Φιτουσί και Ελούα Λοράν, Η νέα πολιτική οικολογία. Οικονομία και ανθρώπινη ανάπτυξη, αποτελεί το τρίτο βιβλίο της σειράς που άπτεται των περιβαλλοντικών ζητημάτων. Τα άλλα δύο βιβλία το Οικολογία και καπιταλισμός του Τζον Μπέλαμυ Φόστερ και το πρόσφατο Η πολιτική των κλιματικών αλλαγών του Άντονι Γκίντενς φώτιζαν το καθένα πτυχές του ζητήματος. Ο Φόστερ επέμενε στο ζήτημα της αδυναμίας συνύπαρξης καπιταλισμού και οικολογικών πολιτικών. Ο Γκίντενς επέμενε στο ζήτημα της κεντρικότητας των ενεργειακών ζητημάτων, στη δημιουργία ενός συνολικού σχεδιασμού και στις αναγκαίες αλλαγές στον τρόπο ζωής. Το βιβλίο Η νέα πολιτική οικολογία έρχεται να φωτίσει πτυχές του ιδίου ζητήματος, δηλαδή του ζητήματος της ανάπτυξης με δεδομένο τον προβληματισμό των κλιματικών αλλαγών. Κεντρική θέση του βιβλίου είναι ότι είναι δυνατόν να συνεχίσουμε τον δρόμο της ανθρώπινης ανάπτυξης χωρίς να θυσιάσουμε τα οικοσυστήματα του πλανήτη. Η προϋπόθεση είναι ότι θα εμβαθύνει η δημοκρατία, θα περιοριστούν οι κοινωνικές ανισότητες και θα αναπτυχθεί η ανθρώπινη γνώση και η τεχνολογία. Προϋπόθεση είναι η επανένταξη της ρύθμισης στην παραγωγική διαδικασία μέσω της αναζήτησης του κοινού αγαθού.

Ανεργία, μετανάστευση και χρέος

Την ίδια ώρα που η πολιτική ηγεσία του τόπου θριαμβολογούσε για την υπαγωγή του Ελληνικού λαού σε μνημονιακή σαρακονταετή επιτήρηση, επιβεβαιωνόταν η ανησυχία ότι οι καλοκαιρινοί μήνες δεν συνοδεύονται από αύξηση της απασχόλησης. Οπότε στην αγορά εργασίας μπορούμε πλέον να μιλάμε για αρμαγεδδώνα. Ιδιαίτερα για τους νέους τα στοιχεία σηματοδοτούν την «επιλεκτική πτώχευση» μίας ολόκληρης γενιάς: 42% στα στοιχεία του Μαρτίου, 43,1% τον Απρίλιο, παρ’ όλο που η συνολική ανεργία μειώθηκε κατά τι. Η αύξηση αγγίζει το 42% σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά.

Όπως φαίνεται, οι νέοι θα πληρώσουν ακριβά τις μνημονιακές πολιτικές της κυβέρνησης. Οι νέοι πληρώνουν όμως και μία ακόμα πτυχή των μακροχρόνιων στρατηγικών του ΠΑΣΟΚ, και αυτή δεν είναι άλλη από την αθρόα εισροή μεταναστών για την κατάλυση της ρύθμισης της αγοράς εργασίας.

Ο επερχόμενος εργασιακός τροϊκανικός μεσαίωνας και η κατάλυση των υπολειμμάτων του κοινωνικού κράτους

Η Ελληνική κοινωνία βρίσκεται στα πρόθυρα της πλήρους διάλυσης. Ο κωπηλατών το κανώ του πρωθυπουργός και οι υπουργοί του, χρησιμοποιούν την οργανωμένη πολιτική διάλυσης της χώρας, υπαγωγής στο ΔΝΤ και περικοπής κάθε κοινωνικού δικαιώματος, ως ένα τεράστιο πείραμα, στο οποίο με μεγάλη χαρά συμπαρίστανται ενθέρμως οι Αμερικάνοι και τα ενίοτε τσιράκια τους, που όταν δεν κυνηγούν καμαριέρες –σοσιαληστές γαρ!-  βυθίζουν στην αγωνία, την ανασφάλεια και την κατάθλιψη ολόκληρους λαούς ακολουθώντας τις αποτυχημένες συνταγές τους.

Θα παρουσιάσουμε δύο τομείς πολιτικών οι οποίοι θα καταδειχτούν καταστροφικοί για οποιαδήποτε μελλοντική πρόταση ανάπτυξης. Στα εργασιακά, έχουμε ήδη πάει πίσω από το 1920 και τον Βενιζέλο. Η πιο πρωτότυπη διάταξη που ετοιμάζεται είναι αυτή που θα υποχρεώνει τη δημιουργία σωματείων στις επιχειρήσεις έτσι ώστε τα σωματεία αυτά να …αποδέχονται τις μισθολογικές μειώσεις που θα θέλουν οι εργοδότες. Μάλιστα, οι «ενώσεις προσώπων» όπως ονομάζονται στη νέα οργουελιανή διάλεκτο αυτοί οι θεσμοί, θα μπορούν να συσταθούν, σε επιχειρήσεις με κάτω από 20 άτομα από το 15% των εργαζομένων, δηλαδή από ένα (1) άτομο!

Ο ΜΠΟΥΑΖΙΖΙ ΣΤΟ ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝ

Η κατάσταση στη περιοχή της Μεσογείου τείνει να καταστεί ανεξέλεγκτη. Το γελοίο ανθρωπάκι που παριστάνει τον πρόεδρο των ΗΠΑ, σύρθηκε κυριολεκτικά από την μύτη από το φιλοισραηλινό λόμπυ, μέρος των νεοσυντηρητικών και των φιλοισραηλινών δημοκρατικών για να ξεκινήσει τον πόλεμο εναντίον της Λιβύης. Αφού τα έκανε μαντάρα στο Αφγανιστάν, παρ’ όλους τους 100.000 στρατιώτες που έχει εκεί, προσπαθεί τώρα να καλύψει την αδυναμία του παίζοντας επιθετικά παιχνίδια. Ό,τι ακριβώς κάνει και ο άλλος τσιχλιμπίχλης Σαρκοζύ, ο οποίος ασχολούμενος με την Κάρλα, έχασε τα γεγονότα σε Τυνησία και Αίγυπτο και τώρα τρέχει μπας και καλύψει τα κατακρημνυόμενα ποσοστά του.

Αν ο ένας παράγοντας είναι το …ανάστημα των ηγετών, ο άλλος είναι ότι ο Ομπάμα εγκαταλείπει μία πολιτική «αρχών» και επιστρέφει στην δοκιμασμένη –και πλήρως αποτυχημένη- πολιτική του Μπους. Το σχέδιο είναι γνωστό. Χρησιμοποιούμε πλήρως την πολεμική μας ισχύ για να δείξουμε ότι είμαστε εδώ και μπορούμε να λύνουμε προβλήματα. Έτσι, για να τα ακούν και οι παραπέρα, π.χ. το Ιράν. Όχι τυχαία ο Νετανιάχου ξαναθυμήθηκε τελευταία το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν και θέλει μάλιστα να το βομβαρδίσουν οι …ΗΠΑ. Ένα δεύτερο σκέλος αυτής της τακτικής είναι η προβολή του αιτήματος της «δημοκρατίας». Το εβραϊκό λόμπυ, μαζί με διάφορους φίλους του στην Ουάσινγκτον και την Γαλλία, ελπίζει ότι τα δημοκρατικά καθεστώτα που θα προκύψουν στη Μέση Ανατολή θα είναι αδύναμα, με αδύναμα κόμματα που θα αντιπαλεύουν μεταξύ τους. Έτσι, το Ισραήλ θα παραμείνει ήσυχο να συνεχίζει τη γενοκτονική πολιτική του απέναντι σε Παλαιστίνιους και … Ιρανούς.

Το σχέδιο αυτό πάσχει από αμνησία. Ξεχνάει ότι στο Αφγανιστάν το μόνο που κατάφεραν είναι να …αποσταθεροποιήσουν το Πακιστάν. Ξεχνάει ότι η επέμβαση στο Ιράκ δημιούργησε το δεύτερο σιιτικό κράτος στην ευρύτερη περιοχή, ενώ διαμόρφωσε και το πρώτο κρατικό κουρδικό μόρφωμα. Και πάνω απ’ όλα ξεχνάει, ως συνήθως, τους ίδιους τους λαούς, αλλά και τα βαθύτερα κοινωνικο-πολιτικά αίτια που οδήγησαν, μετά από τη θυσία του ήρωα Μπουαζίζι, στη συνολικότερη ανατροπή που θα δει ο κόσμος στην γεωπολιτική κατάσταση της ευρύτερης περιοχής. Όχι τυχαία οι Τούρκοι τρέχουν για να προλάβουν και ο Ερντογάν ή υψηλόβαθμα στελέχη των μυστικών υπηρεσιών του, επισκέπτονται πυρετωδώς το Ιράκ, το Κουρδικό Ιράκ, το Ιράν και τη Συρία.

Σάσκια Σάσεν, Κοινωνιολογία της παγκοσμιοποίησης

Πριν από επτά χρόνια παρουσιάζαμε στο Ελληνικό κοινό το πρώτο βιβλίο της Σάσεν στα Ελληνικά, Χωρίς Έλεγχο; Η εθνική κυριαρχία, η μετανάστευση και η ιδιότητα του πολίτη την εποχή της παγκοσμιοποίησης. Σήμερα παρουσιάζουμε το δεύτερο βιβλίο αυτής της σημαντικής ερευνήτριας.

Το βιβλίο Μία Κοινωνιολογία της Παγκοσμιοποίησης προσφέρει μία σύνοψη τριάντα χρόνων ερευνητικών διαδρομών αυτής της συναρπαστικής συγγραφέως. Εδώ, η Σάσεν διαπραγματεύεται με συνοπτικό τρόπο όλα τα αγαπημένα της θέματα: την επίδραση της παγκοσμιοποίησης στο κράτος, την διαμόρφωση υπερεθνικών δικτύων και θεσμών που είναι αποτέλεσμα των νέων οικονομικών διαμορφώσεων σε παγκόσμιο επίπεδο. Τον ρόλο των παγκόσμιων πόλεων στην διατήρηση και αναπαραγωγή αυτού που αποκαλείται παγκοσμιοποίηση. Την μετανάστευση ως αποτέλεσμα των δυναμικών της παγκοσμιοποίησης και τις συνέπειες της στο κράτος και στις παγκόσμιες πόλεις. Και πάνω απ’ όλα τον ρόλο των νέων τεχνολογιών επικοινωνίας και πληροφορίας τόσο στην «διευκόλυνση» της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου όσο και στη διαμόρφωση νέων κοινωνικών υποκειμένων.

Γιατί εξεγείρονται οι Άραβες (Μέρος Α & Β)

1. Μπροστά σε μια νέα τάξη στη Μεσόγειο

Σήμερα πιθανώς βιώνουμε τη συ­νολική ανατροπή του σκηνικού όσον αφορά τη Μεσόγειο. Η Αίγυπτος και η διάδοχη κατάσταση που θα προκύψει μετά την εξέγερση που έλαβε χώρα τις προηγούμενες εβδομάδες, θα καθορί­σουν σε μεγάλο βαθμό το ποια θα είναι η εξέλιξη σε ολόκληρη τη μεσογειακή λεκάνη.

Ένα είναι πάντως σίγουρο. Τίποτε δεν θα είναι όπως πριν. Μολονότι εί­ναι ακόμα πολύ νωρίς για να καταλή­ξουμε σε σίγουρα συμπεράσματα, οι εξελίξεις είναι δραματικές. Η θυσία του ήρωα Μπουαζίζι θα αναδειχτεί σε εκείνες τις σπάνιες ιστορικές στιγμές που καθορίζουν την εξέλιξη της ιστορί­ας. Γιατί δύο μήνες μετά τη θυσία αυ­τού του ανθρώπου όλη η Μέση Ανατο­λή βρίσκεται σε αναβρασμό.

Στον Λίβανο η Χεζμπολά είναι και επίσημα πλέον ο κύριος παίκτης στην πολιτική σκηνή. Ο γελοίος Χαρίρι, που απέκτησε την εξουσία μέσα από τον μπαμπά του, μετά την εξευτελιστική του επίσκεψη στην κ. Κλίντον, όπου δεν μπορούσε καν να... περιμένει για να διαβάσει αυτά που του είχε υπαγο­ρεύσει η Κλίντον αντικαταστάθηκε.

Οι εξεγέρσεις στη Μέση Ανατολή και οι επιπτώσεις τους για την Ελλάδα

1. Οι εξεγέρσεις ανατρέπουν την καθεστηκυία τάξη

Σήμερα βιώνουμε τη συνολική ανατροπή του σκηνικού αναφορικά με τη περιοχή της Μεσογείου. Σημειώνουμε ότι η αλλαγή αυτή είχε ξεκινήσει από τις εισβολές Γερμανών και Αμερικάνων στα Βαλκάνια. Σήμερα ανατρέπεται συνολικά η κατάσταση στην άλλη πλευρά της Μεσογείου, αλλά αυτή τη φορά την ανατροπή την φέρνουν οι ίδιοι οι λαοί.

Ασφαλώς, οι εξεγέρσεις διαφέρουν από χώρα σε χώρα. Και αυτό θα έχει ως συνέπεια την διαφορετική εξέλιξή τους. Οι εθνικά ομοιογενείς Τυνησία και Αίγυπτος θα αποτελέσουν την πρωτοπορία των κοινωνικο-εθνικών-οικονομικών εξελίξεων. Όχι τυχαία, στο Αλ-Τζαζίρα παρουσιάστηκε ήδη κείμενο που μιλά για ένα κοινό Αιγυπτο-Τυνησιακό Συμβούλιο. Άλλες χώρες, όπως το Μπαχρέιν, η Ιορδανία, η Υεμένη πέρα από τα κοινωνικο-οικονομικά πρέπει να λύσουν και εθνοτικά-θρησκευτικά προβλήματα και αυτό θα περιπλέξει την κατάσταση. Στη Λιβύη, βλέπουμε ότι ακριβώς λόγω της απουσίας εθνικής ομοιογένειας –και λόγω του σοσιαληστ(ρ)ικής φύσης του κ. Καντάφι– η αιματοχυσία θα είναι αναπόφευκτη.

Η εξέγερση του Αραβικού Έθνους ενάντια στην παγκοσμιοποίηση

Τιμή στον ήρωα Μοχάμαντ Μπουαζίζι

Ο Μπουαζίζι ήταν τριών ετών όταν ο πατέρας του, ένας χαμηλόμισθος εργάτης στην γειτονική Λιβύη, πέθανε από προβλήματα καρδιάς. Στα δώδεκά του πήγαινε στο σχολείο και τα βράδυα δούλευε. Στα δεκαεπτά του χρόνια άρχισε να δουλεύει κανονικά, και παράτησε τα όνειρά του να συνεχίσει στο πανεπιστήμιο γιατί έπρεπε να στηρίξει τα άλλα αδέλφιά του και την αδελφή του Λέιλα που πήγαινε στο πανεπιστήμιο. Η δουλειά που χρόνια ήξερε ήταν να πουλά φρούτα με ένα καρότσι.

Ήταν 17 Δεκεμβρίου, όταν έχοντας αγοράσει τα πράγματα που θα πουλούσε και περιμένοντας τους πελάτες του μία γυναίκα αστυνομικός τον ράπισε στο μέτωπο, του κάτεσχε την ζυγαριά και σκόρπισε στο δρόμο τα φρούτα. Βλέπεις ο Μπουαζίζι αρνιόταν να πληρώσει τη μίζα που ήταν αναγκαία για να του δώσουν την άδεια. Σε μια πόλη γνωστή για την διαφθορά των αρχών και για την ανεργία, ο Μπουαζίζι, όπως λέει και ο Καραποστόλης στο συγκλονιστικό του βιβλίο Διχασμός και Εξιλέωση, έθεσε το ερώτημα «τι αξίζω;». Αυτό που άξιζε ήταν η βοήθεια προς την οικογένειά του, το πρόσωπο και η αξιοπρέπεια του απέναντι στην μικρή κοινωνία του χωριού του.