Αυτό που η ιστορία θα καταγράψει για την παρούσα κρίση είναι ασφαλώς η διγλωσσία, των κυρίαρχων ελίτ (των πολιτικών υπαλλήλων των τραπεζών όπως αναλύουν άλλες στήλες αυτής της εφημερίδας). Έτσι, με έκπληξη ανακαλύψαμε ότι η κ. Μέρκελ και ο κ. Σόιμπλε άλλα μας επιβάλλουν να πράξουμε και άλλες πολιτικές προωθούν στην ίδια τη χώρα τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ μας επιβάλλονται περικοπές επιδομάτων, δημοσιονομική λιτότητα, περιορισμοί κρατικών επιδοτήσεων, οι Γερμανοί έκαναν τα αντίθετα!
Ας δούμε λοιπόν που στηρίχτηκε η «επιτυχία της Γερμανικής οικονομίας» μετά την κρίση του 2008.
1) Αύξησαν, έστω και λίγο, το επίδομα ανεργίας.
2) Μείωσαν τις εισφορές κοινωνικής ασφάλισης που σχετίζονται με το επίδομα ανεργίας.
3) Ενίσχυσαν με προσωπικό τις Δημόσιες Υπηρεσίες Απασχόλησης έτσι ώστε να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις αυξημένη ζήτηση υπηρεσιών λόγω της κρίσης.
4)Ενίσχυσαν τις δαπάνες για κατάρτιση και μάλιστα με δύο πακέτα ένα για τους προσωρινά εργαζόμενους, έτσι ώστε να μην εγκαταλείψουν τις επιχειρήσεις όπου εργάζονταν και ένα δεύτερο επικεντρωμένο σε εργαζόμενους με χαμηλές δεξιότητες και εργαζόμενους μεγάλης ηλικίας.
5) Παρ’ όλη την μικρή μείωση των μισθών, διατήρησαν τις συντάξεις στο ίδιο επίπεδο. Υπολογίζεται ότι κανονικά αυτές έπρεπε να έχουν μειωθεί κατά 2%.
6) Αύξησαν το επίδομα θέρμανσης από 91 € σε 142 €.
7) Αύξησαν το επίδομα παιδιού, με συνέπεια να ωφεληθούν από αυτό 15 εκατομμύρια ωφελούμενοι.
Βέβαια, το σημαντικότερο ήταν ότι οι άνθρωποι έθεσαν στόχους και προχώρησαν στην άμεση υλοποίησή τους με σαφή σχεδιασμό. Αποφάσισαν ότι κεντρικό είναι να παραμείνουν οι άνθρωποι στην θέση εργασία τους και γι’ αυτό σχεδίασαν μία σειρά από μέτρα. Το κυριότερο ήταν η μείωση του χρόνου εργασίας με παράλληλη παραμονή των εργαζομένων στην θέση εργασίας τους. Έτσι ενίσχυσαν το, ήδη υφιστάμενο, πρόγραμμα περιορισμένου χρόνου εργασίας. Είναι ο γνωστός νόμος που είχε εισαχθεί με μεγάλες αντιδράσεις από την συμμαχική κυβέρνηση. Στην σημερινή του εκδοχή ο νόμος προέβλεπε την μείωση των ωρών απασχόλησης και με τη σειρά της η κυβέρνηση μέσω των Δημόσιων Υπηρεσιών Απασχόλησης κάλυπτε το 67% από τις μισθολογικές απώλειες (λόγω της μείωσης του χρόνου εργασίας) και από 50-100% των εργοδοτικών εισφορών κοινωνικής ασφάλισης. Επίσης επέκτεινε το χρονικό όριο επιδότησης στους 24 μήνες (μόνο στην Ελλάδα τα προγράμματα έχουν τον «μακροπρόθεσμο σχεδιασμό» του πεντάμηνου-μπας και προλάβουμε να βολέψουμε περισσότερους ημετέρους).
Επειδή η Γερμανική επιχειρηματική τάξη δεν διαθέτει τα αρπακολατζίδικα χαρακτηριστικά της δικής μας, όπου μέσα από την κρίση πολλές επιχειρήσεις κοιτάνε πώς θα βγάλουν περισσότερα εις βάρος των εργαζομένων, όπως έδειξαν και τα στοιχεία, στο πρόγραμμα συμμετείχαν επιχειρήσεις που είχαν πραγματικά προβλήματα.
Στην Ελλάδα, οι υπηρεσιακοί (ξέρετε, αυτοί οι κακοί δημόσιοι υπάλληλοι!) του Υπουργείου Εργασίας έχουν καταθέσει προτάσεις για τέτοιο πρόγραμμα από το …2008! Αλλά οι πολιτικές ηγεσίες του Υπουργείου απασχολημένες καθώς είναι από τις εμφανίσεις στα ΜΜΕ και σε άλλες δραστηριότητες έθεταν συνεχώς κωλύματα στην υλοποίησή του. Με επιμονή κάποιων έχει προχωρήσει κάτι, αλλά τα αποτελέσματα αναμένονται ακόμη.
Στη Γερμανία, παράλληλα με τα αντικυκλικά μέτρα κοινωνικής προστασίας –διότι όπως είναι γνωστό η κοινωνική προστασία συνιστά αυτόματο σταθεροποιητή και γι’ αυτό πρέπει να είναι ανεπτυγμένη– υπήρξαν και δράσεις για την προώθηση της μεταποίησης. 115 δισεκατομμύρια ήταν οι χρηματοδοτήσεις για την ενίσχυση των επιχειρήσεων και τα 15 από αυτά πήγαν στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. 22 περίπου δισεκατομμύρια ευρώ πήγαν στην στήριξη των εξαγωγών. Πέντε δισεκατομμύρια πήγαν στην επιδότηση για αγορά καθαρών αυτοκινήτων. Το μέτρο είχε βέβαια στόχο να βοηθηθούν οι αυτοκινητοβιομηχανίες της χώρας και όχι να επιβαρυνθεί περαιτέρω το ισοζύγιο πληρωμών βοηθώντας τους εμπόρους, όπως έγινε στην Ελλάδα. Επίσης όλα αυτά βάρυναν τον κρατικό προϋπολογισμό!
Ασφαλώς, για το γεγονός ότι η Γερμανία σήμερα έχει ανεργία γύρω στο 7% παίζουν ρόλο και άλλοι παράγοντες. Η λειτουργία του κράτους είναι ένας από αυτούς. Ο άλλος έχει να κάνει με τη λειτουργία των επιχειρήσεων. Εδώ θα αναφερθώ σε ένα μόνο σημείο. Σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη στη Γερμανία έχουν παίξει οι μικρομεσαίες οικογενειακές επιχειρήσεις. Όπως γράφει και ο Ράτνερ αυτές οι επιχειρήσεις συνδυάζουν την σταθερότητα της οικογενειακής δομής με την παραγωγή προϊόντων πολύ εκλεπτυσμένων και με υψηλή ενίοτε παραγωγική αξία. Έτσι, αυτές οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις παράγουν προϊόντα που είναι δύσκολο να παράξουν οι αναδυόμενες αγορές. Οι επιχειρήσεις αυτές –αντίθετα απ’ ότι κάνουν οι αντίστοιχες δικές μας– απασχολούν Γερμανούς εργαζόμενους. Επίσης, πάλι σε αντίθεση με τις δικές μας, επενδύουν σημαντικό μέρος των κερδών τους στην κατάρτιση του προσωπικού τους! Ειρήσθω εν παρόδω αναφέρω ότι σε έρευνα του Ευρωπαϊκού Οργανισμού για την Κατάρτιση οι Έλληνες μικρομεσαίοι επιχειρηματίες είχαν απαντήσει ότι δεν θέλουν κατάρτιση του προσωπικού τους γιατί αυτοί θα ήξεραν περισσότερα από αυτούς! Τέλος, αυτές οι οικογενειακές επιχειρήσεις επενδύουν στην μακροπρόθεσμη ανάπτυξη και όχι σε βραχυπρόθεσμα κέρδη[1].
Το Ποντίκι, Φύλλο 1670, Πέμπτη 25 Αυγούστου 2011
[1] Δύο είναι οι κύριες πηγές για το κείμενο αυτό. ILO, Studies on Growth with Equity. Germany
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.