Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΠΟΓΡΑΦΗΣ

Η φτώχεια της ανάπτυξης και η ανάπτυξη  της φτώχειας

Εάν τα ελλείμματα, μετά την απογραφή, στο δημοσιονομικό τομέα αποδείχθηκαν μεγάλα, τα στοιχεία δείχνουν ότι στον κοινωνικό τομέα αποδεικνύονται ακόμα μεγαλύτερα. Για να έχουμε μια σαφή εικόνα του κοινωνικού ελλείμματος παραθέτουμε τον παρακάτω πίνακα:

ΑΕΠ, Ανισότητες και φτώχεια, 1997-2003
	1997	1998	1999	2000	2001	2002	2003
Αύξηση πραγματικού ΑΕΠ	3,6	3,4	3,4	4,5	4,3	3,8	4,7
Κοινωνικές ανισότητες (S80/S20)	6,6	6,5	6,2	5,8	5,7	…	6,6
Κίνδυνος φτώχειας (μετά τις κοινωνικές μεταβιβάσεις)	21	21	21	20	20	…	21
Πηγή: Eurostat. Ο Δείκτης S80/S20 παρουσιάζει το ποσοστό του συνολικού εισοδήματος που λαμβάνει το 20% του πληθυσμού με το υψηλότερο εισόδημα προς το αντίστοιχο 20% του πληθυσμού με το κατώτατο εισόδημα

Οι μεγαλύτερες πληθυσμιακές ομάδες που έρχονται αντιμέτωπες με το φάσμα της φτώχειας ήταν το 2003 οι ηλικιωμένοι με 28,1%, οι νέοι 16-24 ετών με 25,2%, τα παιδιά έως 15 ετών με 23,1%. Επίσης υψηλά ποσοστά κινδύνου φτώχειας παρουσίασαν οι μονογονεϊκές οικογένειες (34,5%), οι πολύτεκνες οικογένειες (31,5%) και οι άνεργοι (32,7%).

«Μικρο-προγράμματα κοινωνικής πολιτικής: οι τοπικές κοινωνίες και οι προτάσεις κοινωνικής πολιτικής σε τοπικό επίπεδο των διεθνών οργανισμών (Παγκόσμια Τράπεζα και Διεθνής Οργάνωση Εργασίας)»

Παρουσίαση στην ημερίδα «Κοινωνική πολιτική και τοπική αυτοδιοίκηση: μεταρρυθμίσεις-νέες τάσεις-προοπτικές», Λάρισα, 19 Οκτώβρη 2004

Παγκοσμιοποίηση: από το παγκόσμιο στο τοπικό

Σήμερα αποτελεί πια κοινό τόπο ότι η παγκοσμιοποίηση είναι μια διαδικασία που προκαλεί βαθύτατες ανατροπές σε όλα τα επίπεδα του κοινωνικού γίγνεσθαι: το διεθνές, το περιφερειακό, το εθνικό, το τοπικό ακόμα και το οικογενειακό ή το επίπεδο της ατομικής ταυτότητας. Όπως τονίζει ο Ντάνι Ρόντρικ, «η διεθνής ενοποίηση των αγορών για τα αγαθά, τις υπηρεσίες και το κεφάλαιο πιέζει τις κοινωνίες να αλλάξουν τις παραδοσιακές τους πρακτικές, και αποτέλεσμα αυτού είναι ότι μεγάλα τμήματα αυτών των κοινωνιών ξεκινούν να αγωνίζονται»[1].

Ας δούμε συνοπτικά τι εννοούμε με το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης. Όταν αναφερόμαστε στην παγκοσμιοποίηση υπονοούμε την «πολύπλοκη και πολυδιάσταση διαδικασία… μέσω της οποίας επέρχεται η ολοκλήρωση των εθνικών αγορών σε μια παγκόσμια αγορά»[2]. Η Έκθεση που συνέταξε έπειτα από πρωτοβουλία της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας η Παγκόσμια Επιτροπή για την Κοινωνική Διάσταση της Παγκοσμιοποίησης με τον τίτλο Μια δίκαιη παγκοσμιοποίηση αναφέρει τα παρακάτω ως κύρια χαρακτηριστικά της παγκοσμιοποίησης:

Τζον Γκρέι, Η Αλ Κάιντα και η νεωτερικότητα

Εντάξαμε στην σειρά «Αναμετρήσεις με τον 21^ο αιώνα» το παρόν βιβλίο γιατί ο Τζον Γκραίυ, ένας μεταμοντέρνος φιλελεύθερος συντηρητικός οικολόγος, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα συγγραφέα της εποχής όπου οι μεγάλες αφηγήσεις και οι ιδεολογίες έχουν πεθάνει.

Κατά καιρούς έχει εργαστεί σε φιλελεύθερα ινστιτούτα όπως το Cato. Έχει αρθρογραφήσει κατά του κομμουνισμού. Σήμερα αρθρογραφεί κατά της παγκοσμιοποίησης στην εφημερίδα The Guardian και τα περιοδικά New Statesman και Resurgence. Έχει δημοσιεύσει μελέτες για τον κλασσικό φιλελευθερισμό[1] και για τους σύγχρονους φιλελεύθερους όπως ο Ιζάια Μπέρλιν και ο Χάγιεκ.[2] Οπαδός της Νέας Δεξιάς, αποστασιοποιήθηκε κατηγορώντας την ότι αποδέχεται άκριτα τα καταστροφικά δόγματα του νεοφιλελευθερισμού περί ελεύθερης αγοράς και για την άρνησή της να υπερασπιστεί το κοινωνικό κράτος![3] Θεωρεί την σοσιαλδημοκρατία χρεοκοπημένη.[4] Αποκαλεί τους νεοφιλελεύθερους γελοίους και δογματικούς. Τους θεωρεί δογματικούς, αμόρφωτους αναφορικά με την οικονομική ιστορία και τον πλουραλισμό των μορφών του οικονομικού βίου και τους εξισώνει με τους μαρξιστές και τους φανατικούς ισλαμιστές της Αλ Κάιντα![5] Τελευταία υιοθετεί τις απόψεις της «βαθειάς οικολογίας» και την «υπόθεση της Γαίας» του Τζέιμς Λόβλοκ[6].