Ασφαλώς, όλοι όσοι θέλουμε να παρακολουθήσουμε τις τελευταίες εξελίξεις στην Αλγερία έχουμε μια δυσκολία στο να κατανοήσουμε το τι ακριβώς συμβαίνει. Ακόμα και η ανάλυση των εκλογών, που ήταν το αντικείμενο πολλών σχολίων, παρέμεινε σε ένα περιγραφικό επίπεδο χωρίς σε καμμιά περίπτωση να γίνει κάποια προσπάθεια διαλεύκανσης και ανίχνευσης βαθύτερων ρευμάτων και κοινωνικών δυναμικών. Είναι χαρακτηριστικό ότι η πληροφόρηση που περνάει μέσα από τε ελληνικά μέσα καταλήγει μάλλον σε περιγραφές του τύπου «για δες πόσοι άνθρωποι σκοτώθηκαν εκεί κάτω». Μία προσέγγιση που κάθε άλλο παρά αθώα είναι. Όπως διαβάζουμε καις το βιβλίο των Udovicki, JAsminka και Ridgeway: «οι περισσότερες ειδήσεις δεν εξηγούν τίποτε: ούτε γιατί ούτε στο όνομα ποιανού γίνονταν όλοι αυτοί οι σκοτωμοί… Καθώς η συνεχής έκθεση σε ανεξήγητα και φρικιαστικά φαινόμενα συνεχίζονταν, όλο και λιγότερος χώρος υπήρχε για την κοινή λογική…». Στο παρακάτω σημείωμα θα προσπαθήσουμε να φωτίσουμε κάποιες πτυχές του αλγερινού δράματος.
Είναι κοινά αποδεκτό ότι οι τελευταίες εκλογές ήταν απλά το πρόσχημα για την «νομιμοποίηση» της στρατιωτικής χούντας που έχει επιβληθεί στην Αλγερία από το 1992. Ο Νέος Δημοκρατικός Συναγερμός, κόμμα που πρόσκειται στον δικτάτορα Ζερουάλ, «κατόρθωσε» μαζί με το Εθνικοαπελευθερωτικό Μέτωπο να καταλάβει την πλειοψηφία των εδρών (219 από τις 380). Το FIS, το Ισλαμικό Μέτωπο σωτηρίας δεν συμμετείχε στις εκλογές. Στις εκλογές δεν συμμετείχαν φυσικά και οι πιο ακραίοι ισλαμιστές της Ένοπλης Ισλαμικής Ομάδας (GIA).
