Συνέντευξη με τον Έντουαρντ Σαΐντ: το Παλαιστινιακό και η Αραβική Μοίρα

Η συνέντευξη που ακολουθεί πάρθηκε στην Νέα Υόρκη,

 στις 19 Δεκέμβρη του 1995

Διαβάζοντας κανείς για τον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού για την εθνική ανεξαρτησία έχει κάποιος την αίσθηση ότι οι Παλαιστίνιοι αποτελούν την «συνείδηση» του αραβικού εθνισμού…

Όχι πια. Ιστορικά υπήρξαν. Το ζήτημα της Παλαιστίνης ήταν το μεγαλύτερο αραβικό ζήτημα, όπως επίσης και το μεγαλύτερο πρόβλημα μεταξύ Αράβων και Δύσης. Ποια είναι τα μεγάλα προβλήματα του Κουβέιτ και της Σαουδικής Αραβίας; Δεν έχεις εδώ ιδιαίτερα προβλήματα. Καταλαβαίνεις τι εννοώ. Έτσι λοιπόν η πολιτική των Αράβων επικεντρώθηκε γύρω από το Παλαιστινιακό ζήτημα γιατί ενσάρκωνε ένα ιδεώδες. Είχε να κάνει με αδικία, διακρίσεις, με αντίσταση, την προδοσία μιας υπόσχεσης, γενικά μία σειρά από ιδέες κεντρικές στον πολιτικό λόγο του αραβικού εθνικισμού. Επίσης, για πάνω από πενήντα χρόνια, ίσως ακόμη περισσότερο, από την αρχή του εικοστού αιώνα, από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν το επίκεντρο της εξωτερικής και ως ένα βαθμό της εσωτερικής πολιτικής των Αράβων.

Θα μπορούσατε να επιμείνετε περισσότερο πάνω σε αυτό και να αναλύσετε τις αιτίες που συνέβαλαν σε αυτό;

«Το μίσος του κόσμου με διώχνει μακριά και φεύγω μανούλα στα ξένα…»

Η μετανάστευση, εκούσια ή ακούσια, αποτελεί μια από τις ισχυρότερες δυνάμεις που διαμόρφωσαν και διαμορφώνουν την καθημερινή ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, οικογενειών και κοινωνιών ολόκληρων. Σήμερα, το φαινόμενο ακολουθώντας την πορεία άλλων κοινωνικο-οικονομικών φαινομένων, έχει παγκοσμιοποιηθεί κάνοντας την αντιμετώπισή του και την πρόληψή του δουλειά όλου του πλανήτη. Στο παρακάτω άρθρο θα προσπαθήσουμε να δούμε κάποιες αιτίες για την δημιουργία του φαινομένου αυτού καθώς και κάποιες σκέψεις για το μέλλον του.

Όταν ο Καζαντζίδης τραγουδούσε αυτό το τραγούδι δεν ενδιαφερόταν φυσικά για κοινωνικές αναλύσεις. Κι όμως αυτός ο στίχος πιάνει κατά την άποψή μου, την ουσία της μετανάστευσης. Το μίσος. Μόνο που το μίσος εδώ δεν είναι μόνο –η κύρια– το μίσος ενός μικρόκοσμου που έσπρωχνε τους ανθρώπους στην ξενητειά, αλλά ένα μίσος πιο αμείλικτο και με δυνατότητες ασύλληπτες για τα μάτια των ανθρώπων του προηγούμενου αιώνα. Το «μίσος» αυτό, που χαιρετίστηκε από αρκετούς διανοητές του 19^ου αιώνα ως το εφαλτήριο της απελευθέρωσης του ανθρώπου, έχει το όνομα του βιομηχανικού πολιτισμού.