Ομιλία στο 11ο Διεθνές Συνέδριο, «Δημογραφική πρόκληση. Ο ρόλος των πολύτεκνων οικογενειών και το μέλλον της Ευρώπης». Οργάνωση: Ανωτάτη Συνομοσπονδία Πολυτέκνων Ελλάδος και Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής, Ερευνητικό Εργαστήριο Κοινωνικής Διοίκησης. Συνεδριακό Κέντρο Αρχαίου Ελαιώνα, 18 Οκτωβρίου 2021.
Ένα στοιχείο που πρέπει να έχουμε πάντα κατά νου στον τομέα της δημογραφίας
είναι η ιδιαίτερη δυσκολία να τεκμηριωθεί το τι έχει αποτέλεσμα και τι όχι.
Συνεπώς, σήμερα, θα μοιραστώ μαζί σας κάποιους προβληματισμούς και κάποιες
προτάσεις που απορρέουν από αυτούς, χωρίς να διεκδικώ επιστημονικές περγαμηνές.
Περισσότερο θέλω να μοιραστώ τις ανησυχίες μου ως Έλληνας πολίτης αλλά και ως
μέλος του Ευρωπαϊκού πολιτισμικού γίγνεσθαι.
Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Έτσι, μια πρώτη επισήμανση που αφορά τις δημογραφικές πολιτικές που έχουν εφαρμοστεί στην Ευρώπη, είναι το γεγονός ότι κανένα μίγμα πολιτικής, σε καμία χώρα της Ευρώπης, δεν έχει κατορθώσει να πετύχει ποσοστά γονιμότητας που να επιτρέπουν, έστω, την αναπλήρωση του πληθυσμού. Αναφέρω χαρακτηριστικά ότι η Γαλλία, μια χώρα που έχει δημογραφική πολιτική για πάνω από έναν αιώνα και, σήμερα βρίσκεται να έχει τα βέλτιστα σε Ευρωπαϊκό επίπεδο ποσοστά συνολικής γονιμότητας, το 2019, το ποσοστό αυτό ήταν 1,86, που υστερεί αρκετά από το αναγκαίο για την αναπλήρωση του πληθυσμού 2,1. Την ακολουθούν η Ρουμανία, με 1,77, η Ιρλανδία και η Σουηδία με 1,71.
