ΠΕΡΙ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΣΥΝΑΦΗ ΠΡΑΣΙΝΑ ΑΛΟΓΑ

Ο Γκρέι στο βιβλίο Η Αλ Κάιντα και η νεωτερικότητα σημειώνει για τις επιδόσεις του ΔΝΤ: «Σίγουρα ο υποβιβασμός ενός σύγχρονου κράτους στο επίπεδο ενός τριτοκοσμικού καθεστώτος σε λιγότερο από μία δεκαετία είναι ένα αξιοσημείωτο επίτευγμα. Ωστόσο οι πολιτικές του ΔΝΤ στην Αργεντινή δεν διαφέρουν από αυτές που έχει επιβάλλει σε άλλες χώρες. Καθώς διαμορφώνει την πορεία του προχωρώντας από γκάφα σε γκάφα και από τη μία τσαπατσουλιά στην άλλη, οι στόχοι του ΔΝΤ δεν αλλάζουν σε όποια χώρα και αν εφαρμόζονται»[1]! Επίσης, ο υποφαινόμενος είχε σημειώσει παλιότερα:

«Γιατί αυτή η μονομανία… [στις συγκεκριμένες καταστροφικές πολιτικές] πέρα από τον προφανή λόγο ότι αυτού του είδους οι αναποτελεσματικές αντιλήψεις εξυπηρετούν κατά καιρούς συμφέροντα των ΗΠΑ και των συμμάχων τους; Μα γιατί αυτό είναι το εύκολο! Αντί να προχωρήσει στη μελέτη της ιδιαίτερης κατάστασης της κάθε χώρας και να συν-διαμορφώσει με τους δημόσιους θεσμούς της πολιτικές, μέτρα και ειδικά μοντέλα, η Τράπεζα [στην περίπτωσή μας το ΔΝΤ], δρα κινούμενο από ιδεολογικό φανατισμό και με την ιεραποστολική διάθεση της εφαρμογής παντού ενός ορθού και μοναδικού νεοφιλελεύθερου μοντέλου»[2].

ΚΑΤΑΚΑΗΜΕΝΗ ΧΩΡΑ Οι ναρκισσιστικές ελληνικές ελητείες, τα μνημόνια, ο «κίνδυνος» του λαϊκισμού και το έθνος

Το Ελληνικό έθνος για μία ακόμα φορά, και θα παλέψουμε να μην είναι η τελευταία, βρίσκεται αντιμέτωπο με μία βαθιά αντίφαση που το κατατρέχει ήδη από το 1821: η διανόησή του, οι «φαναριώτες» του, το μεγάλο μέρος των ελίτ του, ακολουθούν τον δρόμο της υποδούλωσης και στρέφονται ενάντια σε αυτό που αποκαλείται εθνικό συμφέρον, το οποίο εκπροσωπούσαν οι πολεμιστές του Εικοσιένα. Το ίδιο μοτίβο επαναλήφθηκε εν μέρει και το 1941, όταν αυτοί που οργάνωσαν την αντίσταση, το έκαναν σε αντίθεση με τις επίσημες κομματικές γραμμές, με συνέπεια να «αποκατασταθούν» μόλις σήμερα.

Η έλευση του μνημονίου και της διάλυσης της Ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας ήρθε, με νέους όρους και διακυβεύματα, να αναδείξει για άλλη μία φορά αυτή την αντίθεση. Η επίλυσή της αποτελεί ένα κρίσιμο στοιχείο για την μελλοντική πορεία του έθνους.