Τα όνειρα σου μην τα λες γιατί μια μέρα κρύα
Μπορεί και οι φροϋδιστές να ’ρθουν στην εξουσία
Διονύσης Σαββόπουλος
Καθώς η θρησκεία παρεχώρησε τη θέση της στον νόμο ως την κυριότερη πηγή της κοινωνικής συνοχής και ο νόμος, με τη σειρά στην κοινωνική θεραπεία, οι ιθύνουσες τάξεις δεν επιδίωκαν πια την διαμεσολάβηση των αξιώσεων τους με αναφορά στη νομιμοποίηση. Αναφέρονταν μόνον στην αδιαμεσολάβητη εξουσία του γεγονότος. Ζητούσαν από τον πολίτη ή τον εργάτη όχι να υποκύψουν στη νόμιμη εξουσία αλλά να υποκύψουν στην ίδια την πραγματικότητα.
Christopher Lasch
Θεωρώ ότι μια από τις κυριότερες δυνάμεις που έχει διαμορφώσει τις δυτικές κοινωνίες στη διάρκεια του 20ού αιώνα είναι η διαίρεση μεταξύ διανοητικής και χειρονακτικής εργασίας. Ένα φαινόμενο που συνοδεύει τη διαδικασία αυτή είναι η αποδιάρθρωση των ανθρώπινων κοινοτήτων και η άνοδος της infrastructural δύναμης του κράτους[1]. Οι διανοούμενοι ως ένα από τα κεντρικά δρώντα υποκείμενα που ταυτόχρονα ακολουθούσαν αλλά και ενέπνευσαν αυτή τη μεταβολή προσπαθούν να ορίσουν και πάλι την θέση τους μέσα σε αυτή τη διαδικασία. Έτσι, από τη μια πλευρά, έχουμε αυτούς που θαμπωμένοι από το εύρος των αναδυόμενων δυνατοτήτων έταξαν εαυτούς στον σκοπό της «προόδου», του φιλελευθερισμού, της νεωτερικότητας και από την άλλη έχουμε την πολύ πιο αδύναμη πλευρά των -ας μας επιτραπεί να τους αποκαλέσουμε έτσι- κοινοτιστών.
